Par pays

19 July 2013

Po raz ostatni w czasie podróży przekraczamy granicę lądową. Te, które jeszcze mamy w programie przelecimy samolotem. Jeśli chodzi o granicę, to jest ona nie byle jaka. Ekwador - Kolumbia. Teraz wszyscy sobie pomyślą pewnie: "co za czubki, do Kolumbii się pchają!". I powiem, że jeśli tak myślicie, to nie jest jeszcze z Wami tak źle. Bo Francuzi to sobie pomyślą: "Ci się pchają do grobu"...


Trzeba powiedzieć, że Kolumbia nie do końca niesłusznie miała przez lata taką złą reklamę. Krajem rządziły konflikty wewnętrzne - a to przeciw FARCom, a to przeciw kartelom narkotykowym. No i te porwania w taksówkach. Ale dziś to wszystko nie do końca jest aktualne. Bo dziś Kolumbia to kraj nowoczesny i bardzo turystyczny.

No ale wracam do naszej podróży autobusowej z Quito do Bogoty. Ostatecznie zajęła nam 34 godziny, no ale do tego trzeba doliczyć cztery godziny spóźnienia. Ale można je kierowcom wybaczyć, bo jechali aż z Limy. Nam podróż upłynęła pod znakiem filmów Tarantino :D
Tutaj przystanek na śniadanie już po stronie kolumbijskiej. Niby rano, ale czuć że jesteśmy w tropikach...!


Do Bogoty docieramy późnym wieczorem. Ponieważ nie do końca wiemy czego się spodziewać ze strony tego największego miasta w całych Andach, postanawiamy wziąć autobus do centrum. Pech chce, że mamy sobotni wieczór i już nic nie jeździ. Decydujemy się więc na taksówkę. Okazuje się, że nie ma czego się bać, bo i taksówkarze, i ich auta są skrupulatnie fotografowane na wjeździe do dworców i na lotnisko. Po prostu jeśli nie chce się w Bogocie być porwanym w akcji "na milionera" trzeba poprosić o taksówkę w hotelu czy restauracji. A oni juz wiedzą do kogo trzeba zadzwonić.

Po dobrze przespanej nocy w naszym sympatycznym hotelu wybieramy się na zwiedzanie. Hmmm niby świeci słońce, ale przeżywamy szok termiczny, 12°C, maksymalnie 15°C! Tak, Bogota położona jest na wysokości 2640 m.n.p.m. To trzecia co do wysokości stolica świata (po La Paz i Quito). Założyciele chyba strategicznie tego nie przemyśleli - przez prawie 200 dni w roku pada tu deszcz, przez pozostałe jest dość pochmurno. A słoneczne dni można policzyć na palcach. Ta niedziela do deszczowych nie należy, ale rzadko przez chmury udaje się przebić słońcu. I tak już na starcie odpada wizyta na Cerro de Monserrate górującym nad miastem, gdzie znajduje się przepiękna bazylika Señor de Monserrate. Miejsce po prostu tonie w chmurach i na piękny widok się nie zapowiada.

Kroki prowadzą nas więc w drugą stronę, gdzie znajduje się centralna Plaza de Bolivar i historyczna, świetnie zachowana dzielnica La Candelaria. A tu czeka nas niespodzianka. Niedziela w życiu Bogotańczyków to chyba dzień specjalny. Spędza się go na wolnym powietrzu i w towarzystwie całej rodziny. Tutaj wprowadzamy taki mały nawias historyczny. Bogota stała się prawdziwie sympatycznym miastem dopiero za czasów dwóch prezydentów: Antanasa Mockusa i Enrique Peñalosa (rządzących w latach 90). W tym czasie zrodziła się świadomość bogotańska jego mieszkańców, liczba przestępstw spadła o trzy czwarte, w znacznym stopniu poprawił się ruch drogowy, otwarto Transmilenio czyli szybkie metro-busy i zarządzono dzień specjalny w ciągu tygodnia, właśnie niedzielę. Główne arterie miasta są wtedy zamykane - ruch udostępnia się pieszym oraz ekologicznie zmotoryzowanym (rowerzystom, rolkowcom, deskorolkowcom). Do sportu zachęca również dwieście kilometrów (!!!) ścieżek rowerowych. Poza tym panuje swojska atmosfera - co krok można spotkać mimów, piosenkarzy, komików, kabaretowców..., można się dobrze najeść (świeże soczki, lody, gofry...). Przyznajcie szczerze - ten obrazek jest daleki od tego jak się o Kolumbii i Bogocie mówi w Polsce. Zresztą za czasów wspomnianych wcześniej prezydentów miasta, zainwestowano sporo w turystykę. Właśnie z tych czasów pochodzi, rozpowszechniany dokłownie wszędzie dziś slogan turystyczny: "Kolumbia - jedyne ryzyko jest takie, że zechcesz tu pozostać" :D










Po jakichś dwóch godzinach spaceru po mieście zastanawia nas już tylko jedno. Dlaczego ludzie się na nas gapią? W sensie wiecie poklepują się po ramieniu mówiąc "zobacz tych", itp! Nie jesteśmy jakoś dziwnie ubrani, jedyne co nas wyróżnia, to trochę jaśniejszy kolor skóry i włosów. I nie wiem czy im się to podoba czy co, ale kilkoro z nich zaproponuje nam nawet wspólne zdjęcie. A najlepsza będzie jedna rodzinka, która bez kozery wsadzi Remiemu na ręce dzieciaka i komórką strzeli im wspólnie kilka fotek. Rodzinka wyglądała na szczęśliwą, dzieciak trochę mniej...





Jak widzicie nie jesteśmy w żadnym niebezpieczeństwie. Uzbrojonych wojskowych możemy spotkać praktycznie na każdym rogu. Myślimy, że te karabiny mają raczej spełniać rolę odstraszającą, w sensie wiecie "jesteśmy tu!". W tłumie wyczajamy oczywiście kilku kieszonkowców, ale może dlatego, że podróżujemy już dość długo, są oni już dla nas tak zauważalni, że wręcz śmieszni. A co do policji to w Kolumbii są tak skorumpowani jak w Paragwaju (w sensie że raczej kasę z ciebie wyciągną oskarżając cię o jakąś ściemę, niż ci pomogą....).

Czas wkroczyć w przepięknie, kolorowe uliczki zabytkowej dzielnicy, La Candelaria.












A na mieście, feta kontynuuje.




Ponieważ odmówilśmy sobie wizytę na Cerro de Monserrate, wybieramy się na najwyższy budynek w Bogocie, wieżowiec Torre Colpatria (zaledwie 196 metrów!). Trzeba przyznać, że widok z góry jest nieziemski, Bogoty końca nie widać. Na północy rozciągają się dzielnice bogaczy, na południu biedne przedmieścia. Szkoda że na Torre Colpatria nie można wspiąć się nocą!



Jeśli chodzi o stronę kulturalną miasta, obfituje ona w uniwersytety, teatry i muzea. W niedziele, najbardziej znane w mieście Museo del Oro (Muzeum Złota) jest otwarte za darmo. Niestety oznacza to niekończącą się kolejkę. Decydujemy się więc na wizytę w również darmowym muzeum Fernando Botero. Kolumbijski artysta malarz i rzeźbiarz jest szczególnie znany ze swojej otyłej, mocno "zaokrąglonej" wizji świata (figuratywizm, a dokładniej boteryzm). U niego nie tylko ludzie, ale i przedmioty mają bardzo obfite kształty. Co ciekawe, Botero to jeden z niewielu artystów na świecie, który może poszczycić się muzeum poświęconemu swojej sztuce, i to jeszcze za życia. Zresztą zobaczcie sami:









Oto jak wyglądało nasze zwiedzanie Bogoty. Musimy trochę sprostować ten punkt pogodowy. Kiedy po powrocie z Karaibów na nowo zawitaliśmy do Bogoty przed wylotem do Brazylii ucieszyło nas piękne słońce i temperatura sięgająca 20°C. Czyli nie zawsze jest zimno. Musimy zaznaczyć również jak specjalna jest w życiu Bogoty niedziela. Wyobraźcie sobie przesympatyczną atmosferę, wręcz świąteczną - to naprawdę robi wrażenie. Pozytywne oczywiście.