Par pays

25 March 2013

Ciekawe ilu w Was z zazdrością zasiądzie do czytania tego artykułu :p Tak jak pewnie i Wy, my fantazjujemy o Buenos Aires już od dawna. Wreszcie nadeszła nasza kolej - po patagońskim południu docieramy do argentyńskiej stolicy. A tu czeka nas piękne słońce, temperatury sięgające trzydziestu stopni. Cali zadowoleni zamieniamy spodnie na szorty, chowamy kurtki... Czego nie przewidzieliśmy, to tego, że zmiana klimatu może nam przynieść chorobowe niespodzianki. Po dniu spędzonym na kaszleniu (w moim przypadku), decydujemy się na wizytę u lekarza. Diagnoza: zapalenie oskrzeli. Kolejne dwa dni przepadną na leczenie.

W Buenos Aires, tak było to w przypadku Santiago, korzystamy z AirBnb i wynajmujemy mieszkanie w Microcentro, dzielnicy biznesowo-zakupowej. W ciągu tygodnia, tętni życiem, a w weekend zamienia się w ghost town, gdy Porteños wybywają za miasto odpocząć od jego zgiełku (co ma swoje pozytywne strony, bo jest spokojniej). Nasz spacer po mieście zaczynamy od Placu (Libertador General) San Martin, położonego u stóp naszego mieszkania. Pięknie zielone trawniki otoczone kwitnącymi drzewami i historycznymi budynkami - bardzo przyjemne miejsce.






W tej części centrum czujemy się prawie jak w Paryżu (z tą różnicą, że jest słonecznie). Przepiękne Galerias Pacifico (na skrzyżowaniu pieszej alei Florida z Avenidą Córdoba) zbudowano w 1889 roku w stylu francuskim (cytuję Lonely Planet). Na filmie zobaczycie piękne freski wykonane przez malarzy reprezentujących argentyńską szkołę nowego realizmu. Przez lata były pozostawione w kiepskim stanie, dopiero co zakończyła się ich renowacja. Poza tym, szczególnie w tej dzielnicy dominują budynki w stylu haussmanowskim. Ulice są szerokie i jasne, a parki i skwerki dodają mnóstwo uroku miastu.







Buenos Aires spełnia również rolę przedstawiciela sytuacji ekonomicznej i społecznej kraju. Nawet jeśli na pozór wszystko jest piękne i kraj wydaje się być bogaty na tle swoich latynoamerykańskich sąsiadów (no poza Chile), to koniec końców wszystkie kryzysy, przez które przeszła Argentyna, pozostawiły po sobie ślady. Peso jest bardzo niestabilne, z tygodnia na tydzień ceny (np.) biletów autobusowych mogą różnić się o nawet o kilkanaście euro. By nie osłabiać peso, rząd zadecydował o kontrolowaniu wymiany walut. W związku z tym, istnieją dwa kursy dolara: oficjalny i nieoficjalny o 1/4 - 1/3 droższy. Właśnie Aleja Florida jest najbardziej znanym czarnym rynkiem dolara w stolicy. Na zaledwie kilku metrach można usłyszeć kilkadziesiąt osób wykrzykujących: "cambio, cambio!".

Naturalnie więc, to w Buenos Aires odbywają się wszystkie strajki i manifestacje. Pod Pałacem Sprawiedliwości trafiliśmy akurat na oponentów podwyższania podatków i obniżania płac.





Inny temat wciąż gorący - Falklandy (o przepraszam Malwiny!), szczególnie w tym tygodniu, gdy Brytyjczycy organizują ichne referendum, które Argentyńczycy oczywiście podważają. Prezydentowa Kirchner poprosiła nawet Papieża Franciszka (pogodzili się w tym tygodniu, mieliśmy tu szczegółową relację z ich spotkania w telewizji) o mediację w tej sprawie!


To jedno z najważniejszych miejsc w kraju - Plaza de Mayo. Powód? Tu mieści się Casa Rosada (ten różowy budynek), siedziba prezydenta (aktualnie -towej ) Argentyny. Z jego balkonów przemawiali "do ludu" wielcy politycy kraju (między innymi Juan i Eva Perón - i właśnie dlatego, to tu Madonna śpiewa w Evicie!), ale również Jan Paweł II w czasie podróży-pielgrzymek. Na Plaza de Mayo, w każde czwartkowe popołudnie spotykają się przyodziane w białe chusty Matki (z Plaza de Mayo). Ruch matek (dziś polityczny), których dzieci "zaginęły" z czasie "brudnej wojny", za wojskowej dyktatury w drugiej połowie lat siedemdziesiątych (liczbę ofiar szacuje się na około 30 tysięcy).






W Buneos Aires każda dzielnica jest inna, każda ma swój urok i historię. W centrum jednak te różnice dość mocno się zacierają. Z Microcentro (sklepowo-finansowe) do Congreso (artystyczne) na przykład wystarczy zaledwie jeden krok (no może przesadzam, trzeba jednak przejść monstrualną Avenida 9 de Julio).



Ale bądźmy ze sobą szczerzy, prawdziwy temat rozmów Porteños to piłka nożna. To jak religia! Pierwsze pytanie jakie zadają Ci mieszkańcy miasta to: "Boca czy River? Którego jesteś fanem?".


Postanowiliśmy spełnić marzenie praktycznie każdego fana piłki nożnej - pójść na mecz na legendarny stadion La Bombonera, gdzie swoje mecze rozgrywa Boca Juniors. Akurat w czasie naszego pobytu odbywają się rozgrywki Copa Libertadores (południowoamerykańska Liga Mistrzów), Boca przyjmuje u siebie urugwajskich sąsiadów z drugiej strony 'srebrnej rzeki' (La Plata), Nacional Montevideo.


Zobaczyć Boca Juniors nie jest wcale tak łatwo. Duża większość biletów jest sprzedawana w ramach całosezonowych karnetów kibicom, aficionados. No i Boca, jak sama nazwa wskazuje, mieści się w portowej dzielnicy La Boca (niespecjalnie bezpieczna, szczególnie po zmroku). Wybieramy najrozsądniejszą opcję: zabieramy się na mecz ze znajomym Ximeny, która wynajmuje nam mieszkanie. Ale o umówionej godzinie spotkania, 20h, jego jeszcze nie ma. Wreszcie podjeżdża dwadzieścia minut później, całe szczęście, bo z podekscytowania nie możemy ustać na miejscu.

Po dobrej godzinie w korkach, do La Boca docieramy na styk. Ciężko znaleźć wolne miejsce, jakiś dzieciak wskazuje nam miejsce na pasach (precyzuję, przejściu dla pieszych). Wysiadamy, kierowca wsuwa dzieciakowi w rączkę banknot. Cóż, to dzielnica sama zarządza miejscami do parkowania w czasie meczu (jak mafia we Włoszech...). Ale jesteśmy pewni, że ani policja, ani wandale samochodu nie ruszą. Stajemy w kolejce, policja na szybko przeszukuje kibiców (to naprawdę nic w porównaniu do sprawdzania na Parc de Princes) i wchodzimy. Niestety właśnie w tym momencie widzimy nad stadionem łunę fajerwerków (wyjście zawodników na płytę boiska). Śpiew kibiców wydający się z bombonierki jest ogłuszający. Szkoda, że przegapiliśmy ten moment... Ale dość szybko udaje nam się zająć miejsca. Trybuny populares, zajmowane przez najgorętszych kibiców (tzw. kopy znajdujące się za bramkami) wprowadzają w ruch cały stadion.











Boca zainkasuje pierwszy i jedyny gol w pierwszej połowie. Niestety nie dostąpimy zaszczytu oglądania bramki gospodarzy i jej świętowania. Szkoda.

Nasze miejsca są blisko płyty boiska (to zaleta La Bombonera, stadionu bez bieżni) ale prawdziwy spektakl odbywa się na trybunach. Od strony boiska...cóż...nie jest to najlepszy mecz. Liga argentyńska znajduje się na tym poziomie mniej więcej co trzecia liga we Francji (National), czwarta (III) w Polsce - jak Gryf Wejherowski mniej więcej (niczego im nie ujmując oczywiście). Ale kibicom to nie przeszkadza. Żadnego wygwizdywania swojej drużyny: ani przy golu drużyny przeciwnej, ani po pierwszej połowie, ani na końcu. Tylko śpiew, śpiew i jeszcze raz śpiew i dużo, naprawdę dużo hałasu. I przy tym tańczą i skaczą! Na dodatek legenda klubu, Riquelme, powrócił akurat do drużyny, mimo wsześniejszego, oficjalnego zakończenia kariery (35 lat). Z kolei legendarny już Carlos Bianchi (nigdyś zawodnik PSG) po raz kolejny trenuje Boca Juniors.




Cóż za wieczór! Na pewno prędko go nie zapomnimy.

Następnego dnia jesteśmy w świetnej formie (wreszcie!), możemy kontynuować nasze zwiedzanie miasta. Tym razem zwracamy się w stronę Palermo, dzielnicy mieszkalnej klasy średniej Porteños, w której można wyróżnić kilkanaście poddzielnic (i gdzie każda ma swój specyficzny klimat). Palermo Viejo to ultramodne miejsce z eleganckimi butikami i restauracjami. Palermo Soho, odnoszące się do nowojorskiej dzielnicy, specjalizuje się w drogich sklepach z odzieżą. W Palermo Hollywood mieszczą się siedziby producentów telewizyjnych i radiowych - tu również szczególnie aktywne jest życie nocne.





Popołudnie spędzamy w Puerto Madero - najnowszej z 48 barrios (dzielnic) i jednocześnie najdroższej. Brukowane alejki dodają uroku, a dawne portowe magazyny z cegły zostały wszystkie przekształcone w lofty, biura i restauracje, bardzo szykowne.





Mi to miejsce przypomina przybrzeżne dzielnice Melbourne ...
Pod koniec Puerto Madero dochodzimy do San Telmo - ważnego miejsca w historii miasta. To tu, w wąskiej uliczce Defensa odbyły się brutalne walki między mieszkańcami miasta i Brytyjczykami, którzy opanowali miasto w 1806 roku. Zwycięstwo dało Porteños wiarę w ich możliwości radzenia sobie bez pomocy Hiszpanii. Trzy lata później, Buenos Aires, ogłosiło swoją niepodległość.

San Telmo stało się szykowną dzielnicą zamieszkiwaną przez najbogatszych jednak epidemia żółtej febry pod koniec XIX wieku przegoniła ich na północ miasta (gdzie dziś znajduje się droga dzielnica mieszkalna Recoleta). W San Telmo osiedlono następnie najbiedniejszych, jednak z czasem, odradzając się z popiołów, miejsce na nowo stało się modne. Najpierw przyciągnęło artystów (w poszukiwaniu tanich mieszkań), potem 'bobos' (mieszczńska cyganeria), a na koniec gejów. Dziś dzielnica stanowi mieszankę Montmartru i Marais (szczególnie jeśli chodzi o ciucholandy) :)









Ponieważ było już za pięknie, musimy zejść na ziemię z obłoków. Prosto do San Telmo ramiona do nas wyciąga La Boca. Biedna dzielnica, trzeci świat Buenos Aires. I szok jest niemały. Część miasta dosłownie porzucona przez władze, a przecież nadal żyją tu ludzie.




Nie idziemy dalej w paszczę lwa (dosłownie!). W ciągu dnia, normalnie, nie jest tu dla turystów niebezpiecznie. W czasie naszego spaceru zatrzymuje się jednak koło nas samochód i radzi iść inną drogą, niż ta początkowo przez nas obrana. A najlepiej, wysyła nas od razu do El Caminito.



El Caminito...cóż, to bardzo turystyczna część La Boca, może nawet zbyt turystyczna. Malutka część dzielnicy, zaledwie trzy ulice, w których jest kolorowo (aż za), gdzie znajdujemy wszystkie typowe argentyńskie specjały: tango, Maradona, gaucho, Boca Juniors. Tu też odnajdujemy turystów, masowo gnieżdżących się w sklepikach z pamiątkami i restauracjach. Cóż, to miejsce sztucznie stworzone, nic tu autentycznego. Jedynie kolorowe domy przypominają trochę historię tej portowej dzielnicy (malowano je farbami pozostałymi z malowania statków, tanie rozwiązanie).



Tak jak w Valparaiso, historycznie domy pokryte były tu falistą blachą pomalowaną na żywe kolory. Czyli jak skutecznie ukryć biedę.




Tu chciałabym podzielić się z Wami małą obserwacją Porteños. Jak wiecie, Argentyna jest ogromnym krajem. Mieszkańcy południa i północy różnią się między sobą kompletnie (poza cechami narodowymi: psychopaci za kierownicą, przesadnie dumni i pijący maté o każdej porze dnia i nocy). Wszystko zależy od klimatu, ukształtowania terenu, historii, etc (północ na przykład została skolonizowana dużo wcześniej). Ale mieszkańcy Buenos Aires są zupełnie inni, stanowią osobną grupę w tej mieszance. Nie wiemy czy to spadek niemieckiej kolonizacji w tym regionie, ale Porteños pod pewnymi względami "chodzą jak w zegarku". Kolejki na przykład są tu sprawą wagi państwowej (w sensie stanie w kolejkach). W dużym supermarkecie (kilka kas), ludzie ustawiają się w jednej dłuuuugiej kolejce (ciągnącej się aż do końca sklepu) i spokojnie, nie wykraczając za linię, czekają na swoją kolej. Tak samo na przystankach autobusowych. Trzeba ustawić się w jednej, równiutkiej kolejce i wchodzi się jedynie przez przednie drzwi, jeden po drugim. Gdzie latynoamerykański duch nieporządku?

Czas w Buenos Aires płynie niezwykle szybko. Tu, po dobrym tygodniu, miał się bowiem zakończyć nasz pobyt w agentyńskiej stolicy - czekał nas statek do Colonii del Sacramento w Urugwaju, po drugiej stronie La Platy. Ale tak się nie stało, jak to czasem w podróży bywa.

Pakujemy się, odliczamy dokładną sumę na autobus. A tak, tu musimy zrobić mały nawias by wyjaśnić jak ciężko jest wziąć autobus w Buenos Aires. Bilety kupuje się już w środku, wrzucając monety (jedynie monety) do automatu. Ale w Argentynie, zdobyć monety graniczy z cudem (do tego stopnia, że niektórzy kupują je na czarnym rynku!). I wyobraźcie sobie, że pierwszego dnia po przylocie z Ushuaii, chcieliśmy dostać się z lotniska do centrum, ale kierowca wyrzucił nas z autobusu, bo nie mieliśmy wystarczająco drobnych (a nikt z pasażerów nie chciał nam rozmienić). Wracam do tematu, bierzemy więc autobus z Centrum do południowego krańca Puerto Madero (skąd odpływa prom), tym razem bez problemu. Z uśmiechami podchodzimy do kontroli biletowej, gdzie się nam oznajmia, że prom właśnie odpłynął. Na naszych dwóch komórkach, komputerze i Remiego zegarku (który się sam reguluje radiowo) jest 10h50, godzinę przez odpływem, a u pana z kontroli 11h50. Do dziś nie zrozumieliśmy co się tak naprawdę stało. Przecież uprzednio byliśmy już w Argentynie (El Chalten, El Calafate, Ushuaia), nie zmienialiśmy godziny gdy byliśmy w Chile (aktualnie jest ta sama godzina), wzięliśmy z Ushuaii samolot, byliśmy u lekarza, na meczu i zawsze o dobrej godzinie! Jakiś diablik przestawił nam w nocy wszystkie zegarki? Cóż, tajmnica pozostaje nierozwiązana.

Ponieważ tego dnia nie ma już promu, musimy znaleźć lokum na kolejną noc. Kontaktujemy sie z Ximeną, która wynajęła nam mieszkanie na San Martin. Niestety to jest już zarezerwowane na cały następny tydzień, ale ma inne w dzielnicy Recoleta. Proponuje nas zabrać tam swoim samochodem. Czekamy więc: ja siadam na schodkach budynku pod filarami, Remi przy ulicy wypatrując jej. Po chwili podchodzi do mnie lekko wkurzony: z klimatyzacji na ścianie budynku spłynął ja niego jakiś śmierdzący płyn (ale jedzie!). Podchodzi jakiś dziadek i proponuje swoją butelkę wody mineralnej, żeby wyczyścić cuchnące plamy. Remi mu dziękuje, bo ma inny plan, otwiera swój plecak i hop, zakłada czyste polo. Ja patrzę na jego plecy...a tu, na czystym polo nowe, cuchnące plamy! W tym momencie oboje kapujemy, że ewidentnie coś tu nie gra.

Ale podjeżdża akurat Ximena, pakujemy się do auta i przepraszając ją za smród, odjeżdżamy. A ona, cała zadowolona, wyjaśnia nam, że właśnie wybawiła nas z opresji. Otóż cuchnące plamy na koszulkach to nie klimatyzacje, a znany chwyt złodziejaszków zwany musztardowym (nie wiem czy zawsze to musztarda, tu cuchnęło jak kupa). W każdym razie obsmarowuje się nieświadomego turystę, proponuje pomoc w czyszczeniu, odwracając jego uwagę od plecaka czy torebki, które wspólnik ma czas zachachmęcić. Cóż, szczęśliwie Ximena nas wybawiła. Drugie mieszkanie w Recolecie też jest sympatyczne, Ximena nawet spuszcza nam cenę (żeby była identyczna z pierwszym).

Próbowaliśmy na wszystkie sposoby zwrócić lub zmienić nasz niewykorzystany bilet (pisząc nawet list reklamacyjny po hiszpańsku!). Jedyne co się nam udało...to kupić kolejne dwa bilety na prom. Podróż do Urugwaju wyszła nam szczególnie drogo :) Pozostałe dwa dni w Buneos Aires wykorzystamy na nadrabianie zaległości na blogu i wypoczywanie na słońcu w parkach Recolety.




A - Buenos Aires