Par pays

13 July 2013

Nie tylko ma zabójczą nazwę, ale widokowo też jest całkiem niczego sobie. Mowa oczywiście o wulkanie Cotopaxi. Wciąż czynny, jest on jednym z najwyższych na Ziemi. Tytułem ciekawostki, niedaleko stąd znajduje się wulkan Chimborazo - najwyższy szczyt Ekwadoru (6268 m.n.p.m.) i całego świata, jeśliby liczyć jego wysokość od środka Ziemi. Wyobraźacie sobie, że stojąc na jego szczycie jest się jednocześnie w miejscu skąd na Ziemi najbliżej do Słońca (bo niedaleko stąd przebiega linia równika!). Na szczycie Cotopaxi, na 5897 metrach n.p.m. też jest się w sumie całkiem niedaleko... Ale my na sam wierzchołek nie planujemy się wybrać. Potrzeba by się do tego trochę przygotować, a na to nie mamy czasu. Chcemy po prostu spędzić dzień w Parku Narodowym otaczającym tego wulkaniastego przystojniaka.

Tak jak poprzedniego dnia, łapiemy w Latacundze autobus i za dolara dojeżdżamy sobie do Parku. Negocjujemy trochę cenę, którą podaje przewodnik (co będzie nas woził i oprowadzał) i ruszamy w drogę!


Z daleka ten wulkan zdaje się cały czas mieć głowę w chmurach. Ale okazuje się, że to wszystko zależy od wiatrów - np od strony zachodniej czy północno-zachodniej widać wierzchołek prawie w całości, a od południowej czyli z Latacungi, ciężko w ogóle dostrzec rysy wulkanu. Przed dotarciem do Parku na dobrą sprawę nie wiedzieliśmy nawet jak on wygląda.

Wizytę Parku zaczynamy od Laguny Limpiopungo, bardzo wietrznej, którą upodobało sobie wszelkiego rodzaju ptactwo. Głęboka na maksymalnie 30 centymetrów, to dla ich żywienia miejsce idealne. Zimno tu strasznie więc nie zatrzymujemy się na dłużej, tymbardziej że w porównaniu do szmaragdowej Laguny Quilotoa z dnia poprzedniego to może się ona "schować".



Odwiedzamy lokalne muzeum, dobrze objaśniające lokalną faunę i florę oraz historię Cotopaxi, który należy do najbardziej humorzastych wulkanów na świecie! Do 1952 roku wybuchł aż 59 razy. Ostatnia erupcja miała miejsce w 1975 roku i od tego czasu dziwnie spokój. Mieszkańcy Latacungi wierzą, że to wszystko dzięki opiekunce miasta, Viergen Protectora. Jej rzeźba znajduje się w Klasztorze Miłosierdzia w Latacundze. Co roku, we wrześniu, odbywa się tu ogromne święto dziękczynne Mama Negra celebrowane przez kilka dni tańcami, spektaklami i modlitwami.
Z muzeum udajemy się do stóp Cotopaxi, skąd potrekujemy aż do schroniska Refugio Jose Ribas.




Idziemy, ale ścieżka nie jest łatwa wbrew pozorom, bo to bardzo drobny, wulkaniczny piach i lekko się zakopujemy. Tak jak poprzedniego dnia, trzeba przystawać, by opróżniać obuwie :) Nie zapominając o wysokości względnej, bo jesteśmy naprawdę wysoko, na ponad 4500 metrów! Nasza długotrwała aklimatacja przez Boliwię i Peru poszła w kąt przez dwa tygodnie spędzone na wybrzeżu. I głowa jakby skompresowana była czy coś... :D




Za sobą pozostawiamy niesamowity krajobraz.




4864 metrów n.p.m. i jesteśmy w schronisku. Nie wykończeni ale dość jednak zmęczeni. Nie tylko mało tlemu na takiej wysokości, ale zwyczajnie zimno i wietrznie. Ogrzewamy się kubkiem gorącej czekolady i posiłkujemy Snickersem, potrzeba nam jeszcze trochę energii.


Tak, bo nie schodzimy od razu w dół. Patricio, nasz przewodnik proponuje nas zaprowadzić jeszcze wyżej, aż do granicy wiecznego śniegu, na 5015 metrach. Nasz głowa mówi "nie", ale dziwnie nogom jeszcze się chce. No to idziemy!




Pejzaż rodem z czerwonej planety, Marsa. Kiedyś granica wiecznego śniegu znajdowała się dużo niżej i kiedy w czasie erupcji przepływały pod nią strumienie gorącej lawy, były one jakby od razu mrożone. Stąd taka rzadko spotykana barwa.











Po drodze spotykamy kilka grup zaopatrzonych w profesjonalny sprzęt: raki i czekany. Oni wybierają się na wieczny śnieg, by potrenować sprzęt przed wspinaczką na sam szczyt następnego dnia. Widząc zmęczenie na ich twarzach, dziwnie radujemy się zejściem i wygodnym łóżeczkiem w hotelu :)



No to schodzimy. Ponieważ najłatwiejsza technika, by się nie zakopać w piachu, to zbiec - w sumie potrwa to bardzo krótko, maksymalnie kwadrans :)






Wracamy do hotelu oczarowani naszą wycieczką. Po drodze kupujemy sobie świeżutkie truskaweczki (achhhh owoce w Ekwadorze, pyszności...). Przemiła właścicielka w hotelu użycza nam swojej kuchni (co by umyć itd) i w czasie zajadania, pogadamy sobie z nią trochę o życiu w Ekwadorze.

Następnego dnia wcześnie rano ta sama kobitka puka do nas do pokoju cała w euforii. Woła nas na taras hotelu. Niebo jest wyjątkowo czyste i bezchmurne, możemy bez problemu zaobserwować kilka szczytów z Alei Wulkanów w tym Cotopaxi. Trzeba przyznać, że ładnie się prezentuje w porannym świetle.





Po śniadaniu pakujemy się i ruszamy w dalszą drogę, tym razem do stolicy Ekwadoru - Quito. Właścicielka hotelu zejdzie z nami na ulicę, gdzie najpierw złapie nam taksówkę, potem każdemu da po buziaku i po prezencie (szaliczki)! Ekwadorczycy są niezwykle mili. To ogromna niespodzianka po Peru!