Par pays

20 December 2012

Jak to zazwyczaj bywa, po pewnej dozie wysiłku, należy się dwa razy większa doza wypoczynku. A na wypoczynek wybieramy miejsce nie byle jakie: centrum gorących źródeł termalnych Hanmer Springs. W Nowej Zelandii to uzdrowisko jest bardzo popularne szczególnie zimą, gdy po całym dniu spędzonym na szusowaniu po okolicznych stokach, chce się wymoczyć wymęczone stawy. W tym przypadku, źródła nie pochodzą ze sztucznego odwiertu, zostały odkryte już w XIX wieku, a powstały w wyniku pęknięcia skał osadowych wzdłuż uskoku Hanmer.

Oczywiście droga w kierunku Hanmer Springs po raz kolejny skłania nas do zatrzymywania się na (liczne) fotograficzne postoje.




W Hanmer Springs Thermal Pools płaci się bilet wejściowy na cały dzień (18$), po czym można do woli korzystać z różnych basenów: w każdym woda ma inną temperaturę i zawiera inne minerały.





Gwóźdź programu, szczególnie wśród starszych osób (z reumantycznymi dolegliwościami) to trzy baseny siarkowe - woda w nich nie jest absolutnie chlorowana stąd jest taka miękka. Temperatura to ponad 40°C - naprawdę gorąca, ciężko wytrzymać dłużej niż dziesięć minut. Oczywiście zapach zgnitych jajek nie jest przyjemny, ale czego się nie robi by być pięknym?



Po relaksacjach wyruszamy w dalszą drogę. Czeka nas bowiem nietypowy w naszej podróży nocleg: na farmie dziadka mojej wspomnianej już koleżanki Rose. Dave Costello nie tylko chce nas u siebie ugościć, ale i pokazać z dumą 400 hektarowe gospodarstwo, którym zarządzał przez dziesiątki lat. Całkiem niedawno obowiązki przejął jego syn - Tom. Tymczasem droga przez prowincję Canterbury do miejscowości Hawarden, gdzie mieszka Dave, jak zwykle jest przepiękna.




Jesteśmy na prawdziwej wsi, domy oddalone są od siebie o setki metrów, królują tu pola i oczywiście pasące się owce. A kiedy znajdują się na drodze, my musimy ustąpić im (sporego) pierwszeństwa.



Kiedy dojeżdżamy do domu Dave'a, czeka już na nas przygotowana kolacja: pyszności, wszystko z ogródka i do tego tarta z mięsem. Nie ma jak w domu! To robi nam naprawdę dobrze po makaronie i ryżu, które wsuwamy co dzień.




Dave zdaje się naprawdę cieszyć z tego, że nas gości. A my cieszymy się ze spotkania z kimś naprawdę stąd. To dziadek Dave'a przybył do Nowej Zelandii z Irlandii. Dziś rodzina jest rozległa. Tymbardziej, że Dave i jego żona Coleen mają ósemkę dzieci i trzy razy tyle wnuków. Czasami mamy problem z jego akcentem, ale udaje nam się dogadać w sumie bez problemu.

W końcu to Tom, syn Dave'a, jak na szefa na gospodarstwie przystało, który nas oprowadzi. Od lat główna działalność farmy to hodowla owiec. Siedem tysięcy pięćset: 3500 owiec-mam, 25 baranów-ojców (to jest życie co nie?!) i reszta to baranki w różnym wieku.


Tom wprowadził dodatkowo do działalności owczej hodowlę byków. Kupuje je młode, trzymiesięczne i ważące sto kilo. Wypuszcza je na pole, a gdy kilka miesięcy później dobijają do wagi 700 kilo, sprzedaje je McDonaldom :D Z tych bestii pochodzi bardzo niskotłuszczowe mięso, 97%, które McDo miesza z mięsem amerykańskim (60%), i które wymieszane serwuje w McKanapkach. Przed waszymi oczyma egzemplarz byczka gotowy do odjazdu!


Tom proponuje nam spotkanie następnego dnia rano o 7h. Trzysta baranków wybiera się w podróż, najpierw do ubojni, a w dalszej spaczkowanej perspektywie głównie do Francji i do Chin. Oczywiście jak każdy rolnik nie martwi się rozstaniem. Baranki odprawione to kasa!







Tom nie obcina wszystkim barankom ogonów. Więc te, które mają brudne tyłeczki przechodzą przed podróża szybką wizytę u fryzjera.


Oczywiście my ze wzruszeniem patrzymy na te dzieciątka, które beczą, po raz pierwszy rozdzielone od matek.


Kto mówi owca, mówi? Wełna oczywiście. Niegdyś to było główne zajęcie farmy Dave'a. Dziś nie przynosi takich zysków jak za dawnej świetności, ale mając trzy i pół tysiąca owiec, ostrzyc je trzeba. Zwiedzamy ogromny drewniany hangar z wiszącymi golarkami, trochę większymi od tych u fryzjera. Ze zdumieniem odkrywamy zwisające z sufitu pasy: to oczywiście nie po to by owce przytrzymać, a po to aby strzyżący mógł trochę kręgosłup odciążyć po całym dniu pracy ze zgarbionymi plecami. Wełna jest następnie pakowana przez maszynę do wielkich, dwustukilowych worków. Trzeba trochę siły, by je toczyć...jeśli o nas chodzi, chyba jeszcze nie jesteśmy gotowi na życie na farmie.



Przed nami jeszcze obiad z Davem i wyruszamy w dalszą drogę. Wielkie dzięki po raz kolejny dla Rose i jej rodziny: Dave'a, Toma i jego żony, którzy nas ciepło i miło przyjęli, ugościli i pozwolili odkryć życie na owczej farmie.


A - Kaikoura, B - Hanmer Springs