Par pays

18 January 2013

Tahiti. Czy w Was ta egzotyczna nazwa także wywołuje dreszcze? Któż nie chciałby znaleźć się pewnego dnia w samym sercu Polinezji Francuskiej? My w każdym razie wyczekiwaliśmy tego etapu z niecierpliwością. Na ten dwutygodniowy przystanek wybieramy jednak sąsiednią wyspę o wdzięcznej nazwie Moorea.

Już wyjaśniam dlaczego. Nasz samolot ląduje w Papeete ale nie potrzeba poświęcać wiele czasu na jego zwiedzanie. Katedra Notre-Dame, lokalny targ i właściwie to wszystko. To duże miasto, zamieszkałe przez ponad sto dwadzieścia tysięcy mieszkańców, lokalna metropolia, centrum polityczne i gospodarcze. Sama wyspa Tahiti, poza dość oryginalnym kształtem nie jest specjalnie urokliwa. To co jest najpiękniejszego w Polinezji Francuskiej, jest rozrzucone na tysiącach kilometrów kwadratowych stąd w atolach Tuamotu na północ od Wysp Towarzystwa, na Tubuai albo na Markizach. Jeśli się nie chce albo nie może wydać dużej ilości pieniędzy na samolot do tych oddalonych sektorów, trzeba zadowolić się tym, co można znaleźć bliżej. Stąd nasz wybór wyspy Moorea, znajdującej się naprzeciwko Tahiti, oddalonej o jedynie pół godziny promem i oferującej bliskie zetnięcie z prawdziwą atmosferą raju.

Z lotniska w Faa wybieramy się więc do centrum Papeete. Zabieramy się na stopa, ponieważ jest niedziela i transport publiczny nie jest obsługiwany. Naszym kierowcą jest szalona Tahitanka, która z pokładu swojego bolidu (Renault Clio) pokazuje nam lokalne atrakcje. Zawozi nas do swojego butiku z czarnymi perłami (tutajsza specjalność), coś pięknego! (macie link do jej sklepu internetowego). Port morski jest o dwa kroki, pozostały dystans pokonamy więc na piechotę.



Jak pewnie się domyślacie, życie w Polinezji jest bardzo drogie. Zakwaterowanie nie jest oczywiście wyjątkiem od reguły. Postawiono tu bowiem głównie na rozwój turystyki luksusowej. Całe szczęście, istnieje jeden jedyny kemping - "U Nelsona", położony w Hauru, u brzegu pięknej, turkusowej laguny.


Na pewno Wam nie umknęło, że z Nowej Zelandii na Tahiti udaliśmy się tuż przed nowym rokiem. Dokładniej, wylecieliśmy 30 grudnia wieczorem i...przylecieliśmy 29 grudnia również wieczorem. Dzień 30 grudnia 2012 przeżyliśmy więc dwa razy w naszym życiu! Dobrze, że nie trafiliśmy na żadną scenę morderstwa, gdzie zadano by nam podejrzliwe pytania typu "gdzie byłeś między 12h, a 13h?" - "jak to gdzie, w Auckland i w Papeete!" :D

Tegoroczny Sylwek przewidzieliśmy więc bez żadnych większych ekstrawagancji, kolacja w kempingowej kuchni i kąpiel o północy. W sumie nieskomplikowany ale całkiem niezły plan. W rezultacie jak to zazwyczaj bywa, proste rzeczy są najbardziej przyjemne.

Prawdziwym problemem nie jest tu jednak pieniądz (frank pacyficzny) ale dostępność produktów. Znajdujemy się pośrodku Oceanu Spokojnego, 4000 kilometrów od wybrzeża Nowej Zelandii i 7500 kilometrów od Chile. Poza owocami i warzywami, nie uprawia się tu i nie hoduje niczego. Spora większość produktów pochodzi z importu. A w Sylwka, normalnie jak w czasie wojny. Bagietki na przykład, po wyczerpaniu w poranek już przed 7h, będą dostępne dopiero pięć dni później - trudno, zastąpimy chlebem tostowym. Złapiemy stopa do miasteczka Maharepa, gdzie znajduje się trochę większy supermarket i zaopatrzymy się w kilka przyjemności: wino, wędzonego łososia, śmierdzące sery i trochę dobrej szyneczki. Jakaż to frajda odnaleźć francuskie produkty! Natomiast, jeśli chodzi na przykład o jajka to sprawa jest bardziej skomplikowana - sprzedają je wyłącznie w piątki o 9h rano (i kwadrans później nie ma już nic!).




Ostatecznie połączymy stoły i będziemy świętować z naszymi znajomymi z kempingu: Nadią (Niemko-Libanka, żyjąca na codzień między Hawajami i Kanadą), Anne i Julienem (Francuzi, tak jak my w trakcie podróży dookoła świata) oraz Laurą i Joelem, dwójką przezympatycznych Vancouverczyków. Było bardzo miło. Oczywiście, gdy my obchodziliśmy Sylwestra, Wy wstawaliście już wyspani po imprezie (około 11h rano).


Jak mamy podsumować te 15 dni w raju? Słońce, plaża, kąpiele, sjesta, czytanie książek i tak dalej. Odpoczynek. Dostosowujemy się całkowicie do obrazka jaki nasuwa się na myśl o Polinezji Francuskiej. Niesamowite kolory nieba i oceanu, przyduszająca duchota i gorące noce, Tahitańczycy tacy sympatyczni. Nikt się tu nie spieszy, nikt się nie denerwuje, wszystko ma swój czas i to jest niezwyke odprężające po wyścigu z czasem jaki zafundowaliśmy sobie w Nowej Zelandii.


Codzień rano, Laura i Joel otwierają nam kokos do picia. Zerwany prosto z drzewa, darmowy i pożywny. Można tu znaleźć prawdziwe skarby prosto na wyciągnięcie ręki: mango, papaje, owoce chlebowca, banany. A ananasy są wybornie tanie i niezwykle słodzutkie!



Po zaopatrzeniu w jajka, Remi udziela kursu przygotowywania naleśników Vancouverczykom. Nawet całkiem nieźle im to wychodzi!





Ale nie możemy zapominać, że jesteśmy w tropikach, a dokładniej w czasie pory deszczowej. W jednej chwili smażymy się na pięknym słońcu, a chwilę później niebo się zasnuwa i deszcz leje bez przerwy, aż do końca dnia.


Ale nie ma reguly. Deszcz może równie dobrze skończyć się piętnaście minut później - jak gdyby nigdy nic.








Moorea wydaje się być rajem na ziemi, prawda? Cóż, dla zwykłych mieszkańców, życie nie jest do końca łatwe. Lokalne władze praktykują tu politykę otwierania luksusowych hoteli na czas dziesięciu lat (w ten sposób Sofitele i inne Hiltony nie płacą podatków). Po tym okresie, hotel się zamyka i buduje/otwiera inny. Francuska sieć luksusowych kompleksów tuystycznych Club Med wycofała się kompletnie z Polinezji już około 10 lat temu. Problemy z wynajęciem terenu (kilku spadkobierców nie zgadza się na jedną cenę), opodatkowanie po okresie dziesięciu lat, szantaż polityczny...prawdziwa mafia. Jeden z Club Medów znajdował się właśnie zaledwie kilkaset metrów od kempingu u Nelsona. W rezultacie, ta część wyspy powoli umiera: zamykają pobliskie restauracje i sklepy. Żeby znaleźć działający bankomat, musimy przemieścić się na drugi koniec wyspy, dwadzieścia kilometrów dalej (w pobliże Hiltona). To wszystko penalizuje mieszkańców, a nie turystów.




Ale nie spędzamy czasu wyłącznie na plaży - trochę sportu nam trzeba, po tych wszystkich naleśnikach (a jeszcze nie za bardzo chcemy wystawiać na próbę Remiowe kolana). Wynajmujemy więc kajak na jeden dzień. Odkrywamy wodę jeszcze piękniejszą niż w lagunie, przeźroczystą na kilkanaście metrów i turkusową. Kilka plaż na małych, pobliskich 'motu' - wyspach, zachęca do odpoczynku: tak jak ta, Coco Beach.


















Co wieczór, zachody słońca na morzu są piękniejsze i ciekawsze niż niejeden hoolywoodzki film.





Czas odnowić nasze azjatyckie przyzwyczajenia: wynajmujemy skuter na jeden dzień, żeby objechać wyspę dookoła (62 kilometry). Cena jest nie do porównania (w Kambodży 3-4$ na dzień, tutaj 55$...) ale czego się nie robi, żeby zobaczyć trochę świata :p.








W południe, zatrzymujemy się przy drodze na małą przerwę: bagietka, ser brie i francuskie ciasteczka w czekoladzie "Les Petits Écoliers". Remi szczególnie cieszy się z francuskich produktów - czuje się tu w Polinezji jak w domu!


Odwiedzamy dwa piękne wodospady Afareaitu, dostępne dopiero po czterdziestu minutach marszu przez dżunglę. Nie było łatwo w sandałkach ale zdecydowanie warto!













Kończymy nasz dzień na pięknej plaży Temae. W dalszym ciągu ciąży nad nami groźba deszczu. Załapiemy się nawet na duży prysznic tuż na ostatnich metrach...









Następnego dnia rano, tym razem w pięknym słońcu, wymęczymy na maksa nasz skuter by dotrzeć do punktu widokowego "Belvédère".




Ale to nie koniec dla skutera: nasz ostatni cel to "magiczna góra". Już sama nazwa bardzo nam się spodobała. Według mieszkańców jest magiczna, bo widok rozciągający się z niej ma w sobie coś z magii. Widać dokładnie otaczającą całą wyspę rafę koralową, różne odcienie błękitu w wodzie oraz przepiękne zielone doliny.






A już na sam koniec, jak na końcu każdego epizodu Asterixa, nasza przygoda w Polinezji kończy się wyborną ucztą. W programie, kwieciste przyjemności, no i oczywiście naleśniki!





Nie powiedzieliśmy Wam jeszcze wszystkiego na temat naszego pobytu tu na wyspie Moorea. Jeden z wieczorów spędziliśmy w Tiki Village - miejscu w którym kultywuje się dalszym ciągu tahitańśki język i kulturę. Zostało ono utworzone prawie dwadzieścia lat temu przez Francuza, Oliviera Briaca, który zakochany w zanikających tradycjach, chciał móc je dzielić z odwiedzającymi Mooreę. Poza oczywistym aspektem turystycznym, można dobrze zjeść i obejrzeć przepiękny spektakl. Ale to w innym artykule.

Ostatnie słowo na temat Tahiti i Polinezji Francuskiej. Nie do końca wiedzieliśmy czego się spodziewać przyjeżdżając tu: miejsce posiada dość wyjątkowy status polityczny w sumie dość zależny od Francji. Nie jest to ani departament, ani terytorium zamorskie. Żandarmi przyjeżdżają z Francji, Francja płaci za drogi i szkoły, wszyscy posiadają francuskie obywatelstwo ale jednocześnie wyspy mają swój własny rząd i monetę. Są one niestety zbyt zależne ekonomicznie od Francji, nie są w stanie utrzymać się jedynie z turystyki. Nikt nie mówi głośno o pełnej niepodległości, oczywiście poza osobami, które mogą z tego czerpać jakieś prywatne zyski (i to jak zwykle Ci, którzy zajmują wysokie stanowiska). To pozostawia wiele do myślenia w kwestiach postkolonizacyjnych. Zobaczymy jaki będzie kolejny krok: czy mieszkańcy zdecydują się na pozostanie w ramach obecnego statusu, czy jak, na przykład Majotta, wniosą o przyłączenie do Francji jako jeden z departamentów zamorskich.


A - Kemping 'U Nelsona'