Par pays

27 July 2013

Tutaj musimy przyznać, osiągamy pewien limit w kategorii "rajskie plaże". Przydarza się to nam w Parku Narodowym Tayrona. Znajduje się on na porosniętym dżunglą kolumbijskim wybrzeżu karaibskim (30 km2), gdzie stoki gór Sierra Nevada schodzą do morza - trzysieści kilka kilometrów na wschód od Santa Marty. Założono go w 1969 roku.

Dotrzeć do najbardziej niesamowitej części parku, Cabo San Juan, można na dwa sposoby: albo od strony morskiej szybką łódką z Tagangi (około 60 złotych za osobę), albo autobusem z Santa Marty godzinkę (15 złotych) i potem jeszcze dwie maszerując wzdłuż wybrzeża. Oczywiście trzeba jeszcze zapłacić za wstęp do parku narodowego (około 65 złotych za osobę). My decydujemy się na miks: dopływamy łódką, a wracamy piechotą i busem.
Na miejscu spędzimy dwa dni (jedną noc).



Nie jest do jednak do końca lekki i przyjemny rejs (a na co po cichu mieliśmy nadzieję). Morze jest dość wzburzone i łódka z tyloma pasażerami skacze po falach...a kręgosłup nieźle dostaje w kość! Kapitan jest jednak dość zadowolony, z dóbr osobistych pasażerów jedynie jeden kapelusz i jedna para okularów słonecznych odleciały z wiatrem, to ponoć bardzo dobry wynik.

Dopływając na pierwszą plażę trochę jesteśmy jednak zaniepokojeni. Skąd wzięły się te okropne, gęste i ciemne chmury? Plażowicze zdają się jednak nie przejmować pogodą, grają w frisbee, kąpią się i opalają.


Jedną zatoczkę dalej jest lepiej, słońce przebija się nawet nieśmiało przez chmury. Lądowanie na tej pięknej plaży przypomina nam trochę to z Whitehaven Beach, na archipelagu Whitsunday w Australii.



Zanim jednak przyjdzie czas na przyjemności, trzeba zacząć od spraw praktycznych - zakwaterowanie na kolejną noc. Mogliśmy wybrać wersję namiotową (40 złotych od osoby)...



...albo hamakową (32 złote od osoby). Dużo bardziej podoba się nam ta opcja.


W Kolumbii bowiem dopiero nauczyliśmy się spać w hamakach. Nie myślcie sobie, że to takie proste i ewidentne. Połóżcie się na noc, jak na popołudniową sjestę z nogami do góry, a macie zapewnione lumbago. Technika spania w hamaku polega na położeniu się w poprzek (tak żeby kręgosłup był mniej więcej prosty). Wyobraźcie sobie, że to naprawdę wygodne, spędziliśmy wyborną noc!


Nasze hamaki zarezerowane, możemy oddać się przyjemnościom plażowym. Niebo się odsłoniło po południu. Chociaż musimy przyznać, że nawet przy zachmurzonej aurze umieramy z gorąca (ponad 30°C i około 90% wilgotności w powietrzu).




Cabo San Juan (cabo czyli przylądek) jest miejscem wyjątkowym w Parku Tayrona. Tutejsze plaże znajdują się w głębokich zatokach i część z nich jest odcięta od morza rafami koralowymi, co pozwala się kąpać i snorkellować bez problemu. A to wszystko w tak niesamowitym krajobrazie, że aż człowiek nie chce wierzyć, że to wszystko to dzieło natury. Wygląda jak stworzone rękami ludzkimi na potrzeby jakiegoś drogiego kurortu. Ale nie, to wszystko naturalne i żadnego luksusowego hotelu tu nie znajdziecie.








Maszerujemy kwadransik ścieżką przez dżunglę i oto przed nami rozpościera się kolejna plaża (a za nią kolejna). Jest niesamowita taka skąpana w popołudniowym słońcu, szczególnie, że mało tu innych plażowiczów.



Odpoczywamy w ciszy, wpatrując się w kolory zmierzchającego dnia.




Następnego dnia rano pierwsze kroki kierujemy do wody. Ależ przyjemna jest taka orzeźwiająca kąpiel. Niebo zdecydowanie ma ochotę pospać jeszcze trochę pod kołderką z chmur. My pakujemy "manatki" i ruszamy w trek powrotny. Ścieżka prowadzi czasem wzdłuż plaży, a momentami przez dżunglę. Po drodze spotykami kilka przyjemnych krabów pustelników.


Plaże w tej części parku są długie i szerokie, ale puste. Na tonach drobniutkiego piasku rozbijają się ogromne fale. Morze jest dziś wyjątkowo wzburzone.
Kąpiel jest tu surowo zabroniona. Liczba kreseczek na tablicach informacyjnych oznaczających ilość topielców, jakoś skutecznie odstrasza wszystkich przesadnie odważnych.





Niestety nie mamy więcej zdjęć z tej drogi powrotnej (poprzedniego wieczoru zapomnieliśmy zmienić ustawienia w aparacie i wszystkie są naświetlone). Ale wierzcie nam, że park zasługuje na to, by poświęcić mu jeszcze więcej czasu, niż dwa dni.
Po dwóch godzinach marszu docieramy do Cañaveral, skąd bus zabiera nas bezpośrednio do Santa Marty.


Jak pewnie zauważyliście, bardzo się nam spodobał pobyt w Parku Tayrona. Nawet jeśli nie byliśmy tu sami, liczba osób była daleka od tłumów na wyspach Rosario. To chyba jedyne rajskie miejsce na kolumbijskich Karaibach, gdzie można naprawdę odpocząć na złotym piasku i w turkusowej wodzie.

I to już koniec naszego pobytu w Kolumbii. Ależ te dwa tygodnie szybko zleciały.
Następne dni spędzimy w podróży. Najpierw wracamy busem do Cartageny, skąd odlecimy następnego dnia do Bogoty. A tam już czeka nas lot do Sao Paulo w Brazylii.

Kolumbia to kolejne, po Ekwadorze miejsce, w którym bardzo żałujemy tak krótkiego pobytu. Dwa tygodnie na każde to zdecydowanie za mało. Szkoda też nam Kolumbii z sensie "ludzkim". Wszyscy opisują mieszkańców tego kraju, jako wyjątkowo miłych. Po pobycie na ultra-turystycznych Karaibach, ciężko więc wyrobić sobie jednoznaczną opinię (bo turystyka niestety nie idzie w parze z bezinteresowną sympatią). Jak mamy już w zwyczaju pisać w każdym podsumowaniu kraju: zawsze możemy tu jeszcze wrócić.

A teraz kolej na ostatni kraj na naszej liście, Brazylię. Koniec zbliża się coraz szybciej... Wręcz nieubłaganie...