Par pays

09 February 2013

Przed nami pejzaże, które tak zachwyciły nas w Nowej Zelandii. Wulkany i jeziora. Niby klasyczny koktail, ale o ile skuteczny. Odnajdujemy tu również te same (płatne) propozycje spędzania wolnego czasu na wolnym powietrzu. Ale o ileż tańsze - nawet jeśli jesteśmy w Chile, najdroższym kraju Ameryki Południowej. Chilijska kraina jezior i wulkanów ciągnie się przez trzysta kilometrów. Zatrzymujemy się w dwóch miejscowościach na jej dwóch krańcach: Pucon na północy i Puerto Varas na południu. Życie miast w regionie jest bardzo podobne: zostały założone sto, sto pięćdziesiąt lat temu przez kolonizatrów europejskich - w duuuuużej większości niemieckich. Ich wpływy można znaleźć bardzo łatwo: plan miasta nakreślony na kwadracie z prostopadłymi ulicami, czystość, styl architekturalny przypominający ten, obecny u naszego sąsiada, nazwy ulic, niemieckie ciasta w piekarniach...no rozumiecie! Pucon i Puerto Varas żyją z turystyki. Oba są położone nad dużymi jeziorami: Villarica i Llanquihue znajdującymi się u stóp wulkanów: Villarica i Osorno. Jedyna różnica je dzieląca: Puerto Varas to Pucon dla biedniejszych (do tego ostatniego przyjeżdża chilijska śmietanka, członkowie rządu, itd.).

Pucon wita nas zachmurzone. Rozglądamy się za propozycjami wypadów, menu jest bogate. Na początku jesteśmy jak dzieci, chcemy skorzystać z wszystkiego: tyrolki, treków górskich, raftingu i canyoningu...w końcu, decydujemy się na dwie atrakcje - będzie jeszcze okazja skorzystać z pozostałych w Chile czy Argentynie. Główną atrakcją Pucon jest wulkan Villarica - dominuje on miasto, widać go z każdego miejsca. Zapowiadają ładną pogodę na następny dzień, zapisujemy się na wyprawę, trek na jego szczyt. A potem, w ramach odpoczynku, wybierzemy się do źródeł termalnych.

Wznosimy toast za taki plan koktajlem pisco sour! Pisco to lokalna grappa, o którą Peruwiańczycy wykłócają się od kilkudziesięciu lat (prawdziwe miejsce narodzin trunku). Chilijczycy tego nie kwestionują, aczkolwiek eksportują go 3 razy więcej, a produkują 30 razy więcej!. Więc klasyfikują go jako narodowy specjał! Najpopularniejszym koktajlem na bazie tego alkoholu jest pisco sour: 3/4 pisco do 1/4 soku z limonki, jedno białko (żeby było musujące) i lód. Pychota!



Następnego dnia rano, najpierw przymierzamy sprzęt potrzebny w ciągu dnia, częściowo go zakładamy i wyruszamy z naszymi przewodnikami do stóp wulkanu Villarica (2847 metrów).



Jesteśmy gotowi do drogi, ale najpierw krzesełkowym wyciągiem podjedziemy trochę wyżej. To pozwoli nam uniknąć godziny marszu w wulkanicznym pyle, pozbawionego jakiegokolwiek uroku i sensu.





Mamy przepiękny widok na jezioro Villarica i na miasteczko Pucon położone u jego brzegu.




Przewodnicy grają pierwsze skrzypce w czasie takiego marszu: nie tylko decydują, którą ścieżkę obrać (a ta nie jest nakreślona na śniegu), ale cały czas trzymają nas na bieżąco co do zmian pogodowych i wulkanicznych (Villarica jest aktywna i musi być stale nadzorowana, cały czas bowiem dymi, a co jakiś czas pluje popiołem czy lawą...). Na samym dole przewodnicy uprzedzili nas, że możemy nie wejść na sam szczyt! Wystarczy trochę silnego wiatru i już musimy zawracać - dym jest niezwykle toksyczny.


Od momentu kiedy zaczyna się śnieg, idzie się z jednej strony łatwiej, a z drugiej trudniej. Łatwiej, bo nie kurzymy pyłem wulkanicznym, nie zjeżdżamy po piachu. Trudniej, bo miejscami śnieg jest mokry (dzień jest wyjątkowo słoneczny i bezchmurny) i czekan zapada się głeboko - trzeba uważać wtedy, by nie stracić równowagi. Góra jest stroma, więc przewodnicy udzielają nam lekcji jak poprawnie posługiwać się czekanem - i na pewno nie jest to jak na amerykańskich filmach (typu "Na krawędzi" z Sylvestrem Stallone), gdzie czekan zarzuca się na śnieg jak wędkę :D








Dochodzimy na samą górę i jesteśmy jednymi z pierwszych.








Zaczynamy "spacer" dookoła krateru. Widok 360° jest oszałamiający - dookoła dosłownie wszędzie jeziora (widać ich aż siedem!) i wulkany co kawałek. Ale za takie przyjemności trzeba zapłacić cenę: z powiewami wiatru dochodzą do nas toksyczne opary wulkanu. Tak się nawdychamy, że gardła przez kilka dni będziemy mieli pozdzierane.







Wreszcie nadszedł czas na zejście. Kto zazwyczaj cieszy się z drogi powrotnej? Nikt. Ale ta nie będzie byle jaka. Skorzystamy z tego co dała matka natura - ŚNIEGU. Zjedziemy z gracją na tyłeczkach! Tak, tak, nie żartuję!

Z plecaków wyciągamy parę nieprzemakalnych spodni, dodatkowe fartuszki na pupę, kurtki i plastikowe lizaczki!






Nie mamy zdjęć ze zjazdów, szkoda, ale ciężko jednocześnie trzymać aparat i się skupiać na zjeździe. Ale bawiliśmy się jak dzieci, było wybornie, uwierzcie nam na słowo.

Powrót do zsypu wulkanicznego i końcówka odbywa się w chmurze pyłu. Ale kontynuujemy ślizganie się (na butach), bo po piachu też da radę...





Pięć i pół godziny później jesteśmy na dole. Mieliśmy szczęście, przypałętała się chmura i pewnie ci co są na szczycie nie mają już takiego widoku jak my. Jesteśmy trochę zmęczeni, ale noc na pewno przyniesie wypoczynek.

W końcu, następnego dnia jesteśmy w wyśmienitej formie (Remiego nie boli kolano). Wybieramy się nad jezioro Villarica (żeby już pozostać przy tej pięknej nazwie :D). Od strony portu naprawdę wygląda to pięknie, mamy nawet widok na naszego kolegę z poprzedniego dnia!




Od strony plaży nie jest już tak kolorowo (tzn jest ale nie w tym samym sensie). Planowaliśmy się wykąpać, niestety ciężko znaleźć miejsce na tej wulkanicznej plaży wypełnionej po brzegi turystami. Pucon jest bardzo popularne i zimą, i latem.



Kończymy nasz pobyt w Pucon korzystając z naturalnych właściwości wulkanów: kąpieli termalnych. Ponieważ pobyt za dnia już zaliczyliśmy w Nowej Zelandii (Rotorua i Hanmer Springs), tym razem decydujemy się na sesję nocną, pod gwiazdami. Tymbardziej, że w Pucon w środku lata nie da się inaczej - temperatura w ciądu dnia dochodzi do trzydziestu kilku stopni. Jak tu zanurzyć się w wodzie czterdziesto- i pięćdziesięciostopniowej?! Natomiast podczas chłodnych nocy to może być bardzo, bardzo przyjemne. I, Dios Mio, jest!!!






Posiedzimy tu sobie do północy przechodząc z jednego basenu do drugiego. Dobrze jest wygrzać wszystkie kości.

W ramach ciekawostki jeszcze jedno słowo o Pucon, a właściwie jego wulkanicznych kolegach. Miejsce jest pod stałym nadzorem najbardziej doświadczonych wulkanologów i najlepszego na świecie sprzętu. Mówią oni, że ta okolica jest pierwsza w kolejności na świecie by stać się przyszłymi Pompejami, ale jeszcze gorszymi. Mnogość czynnych wulkanów i ich gwałtowność, szczególna płynność ich lawy, częstość z jaką plują popiołem zagraża trzem miastom położonym nad jeziorem Villarica.

Ale kontynuujemy naszą drogę: za radą spotkanych na drodze podróżników, zamiast wybrać się od razu na wyspę Chiloe, zatrzymujemy się w południowej stolicy Krainy jezior i wulkanów, Puerto Varas. Jak już wspominaliśmy charakteryzują go, tak jak Pucon, jezioro i wulkan. Nie ma już więc tego elementu zaskoczenia i takiego samego zachwytu. Zadowolimy się zwiedzaniem miasta. Sądziliśmy, że w Pucon było dużo Niemców, i że wszystko było niemieckie - ale to nic w porównaniu z Puerto Varas. Trafiamy nawet na festyn niemieckich ciast, gdzie przygrywają caaaaaały dzień szwancparadę (zresztą lokalne radio też tylko ją nadaje). Zastanawiamy się po co jechać, aż do Chile, skoro tu też wpadamy na sąsiadów...








Ponieważ wiedzieliśmy na co się nastawiać, nie zauroczyło nas Puerto Varas w tym samym stopniu co Pucon. Okazało się nawet dość "nudne", co nie znaczy, że nam się nie podobało. My czasem też potrzebujemy (mimo że jesteśmy na wakacjach) czasu, na odpoczynek, na zajęcie się stroną (pisaniem dwóch wersji, filmami, zdjęciami). Więc zapewniamy Was - da się tu odpocząć, nawet jeśli jedynie język hiszpański upewnia nas, że nie jesteśmy w Europie (ha ha, i to nawet nie do końca!).




A - Santiago, B - Valparaiso, C - Pucon, D - Puerto Varas