Par pays

27 May 2013

Boliwia wciąż jeszcze nie przestała nas zaskakiwać! To niesamowite, ile różnych krajobrazów ona oferuje - i to tak cudownych za każdym razem. Po południu rodem z Dzikiego Zachodu, oślepiająco białym Salarze, górach podziurawionych niczym szwajcarski ser teraz kolej na amazońską część kraju - czyli jak wyglądałaby Boliwia gdyby nie andyjskie Altiplano.

Otóż dżungla kochani! W skład tej definicji wchodzi nie tylko las tropikalny, ale również pampa (nie mylić z pampą argentyńską ze strefy klimatycznej podzwrotnikowej). Pampa znajdująca się w Amazonii boliwijskiej (klimat równikowy wilgotny z porą suchą) widokiem przypomina klasyczną sawannę czy step zaledwie dwa i pół miesiąca w ciągu roku (sierpień-październik). Poza tym okresem, cały obszar zalany jest wodą z deszczowego lata. W tym samym również czasie największa rzeka w regionie, Yucuma, ma połączenie z Amazonką.

Co ciekawe, tereny Amazonii boliwijskiej zajmują przynajmniej dwie trzecie kraju, a zamieszkuje je jedynie milion z dziesięciu milionów Boliwijczyków. La Paz od Rurrenabaque (najpopularniejsze miasto "wyjściowe" do dżungli) dzieli jakieś 400 kilometrów w linii prostej. Ale, jak pewnie zauwazyliście po naszej ostatniej wycieczce rowerowej, ta linia wcale nie jest prosta. Spędziliśmy dwadzieścia godzin jazdy autobusowej na "nowej" Drodze Śmierci, której zaledwie mały procent jest pokryty asfaltem. Nasz kierowca postanowił się chyba z kimś założyć o pobicie rekordu prędkości na trasie, bo pędził jak szalony na zakrętach, na których od przepaści dzieliły nas centymetry... Piękne krajobrazy nie potrafiły niestety zrównoważyć zmęczenia jazdą po wertepach (i strachem o nasze życie...).


Wczesnym rankiem docieramy do Rurrenabaque, troskliwie nazywanym przez tubylców "Rurre" - Boliwijczycy uwielbiają wszelkiego rodzaju zdrobnienia. Szok jest ogromny. Koniec z wysokością i chłodem, witamy w tropikach. Jest gorąco, duszno i wilgotno, tak jak w Iguazu czy Azji Południowo-Wschodniej. I to nie koniec porównań z kontynentem azjatyckim - tutaj również wszyscy poruszają się na dwóch kółkach. Samochody można liczyć na palcach jednej ręki. Kontrast z odwiedzoną do tej pory resztą kraju jest ogromny. Nie znajdziecie tu żadnej cholity ubranej w pięćdziesiąt halek i kapelusz melonik. I nie jest to zasługa klimatu - tutejsze tereny zamieszkuje inna grupa Indian niż Ajmara. Nazywa sie ich Takana.

W Rurre życie płynie bardzo spokojnie - nikt się nigdzie nie spieszy. To boliwijska stolica hamaku - w każdej restauracji czy hotelu można sobie uciąć drzemkę. Każdy sprzedawca (np. w sklepikach z pamiątkami) też ma swój - jak nie ma klientów, to co, będzie stał?!


Rurre jest bardzo popularnym punktem wypadowym do Parku Narodowego Madidi, do dżungli (obszar w górę rzeki Beni) i na pampę (rezerwat rzeki Yacuma). My decydujemy się na tę ostatnią.
Wycieczka zaczyna się następnego dnia rano. Pierwszy etap: trzy godziny w jeepie przez 120 kilometrów nieasfaltowej drogi do Santa Rosa. Tu mieści się port rzeczny rzeki Yacuma. Stąd też (drugi etap) wypływamy na naszą trzydniową wyprawę podłużną łódką wyposażoną w silnik. Hasta la vista cywilizacjo!




Od razu po starcie, przyłączają się do nas różowe delfiny. Towarzyszą nam na kilku kilometrach od czasu do czasu pokazując grzbiet, czy skacząc. Oczywiście bardzo ciężko taki moment sfotografować, ale wierzcie nam, to magiczne chwile.






Już w pierwszych godzinach żeglugi nie nadążamy za naszym przewodnikiem i zwierzakami, które udaje mu się wypatrzeć. W szczególności ptaki, duuuużo ptaków. To zdecydowanie raj dla ornitologów!












Dopływamy do naszego miejsca zakwaterowania na najbliższe dwie noce (drewniany lodge).


Rozładowujemy łódkę, przebieramy się - Jacky każe nam założyć długie spodnie i długie rękawki (cóż za cierpienie przy takiej duchocie!) -, i wypływamy ponownie. Tym razem do pobliskiego miradoru, skąd będziemy podziwiać zachód słońca na pampie.





Zaledwie trzydzieści sekund od momentu gdy zapada zmrok, zaczynamy rozumieć rady naszego przewodnika co do ubioru. Przeżywamy atak wyjątkowo agresywnych komarów. Gryzą skubańce przez ubrania i co ciekawe niektóre obszary ciała przyciągaja je bardziej niż inne. I tak z pogryzionymi pupami wracamy do lodge'u, gdzie czeka nas przepyszna kolacja.

Kolejny dzień przygody na pampie zaczynamy wczesnym rankiem, jeszcze przed wschodem słońca (w dalszym ciągu towarzyszą nam nasi (nie)przyjaciele, komary).






Dobrą stroną wczesnej nawigacji są jeszcze mocno zaspane zwierzaki. Ale są też takie, które dopiero spać się kładą.


Wyobraźcie sobie, wracamy na spokojnie do lodge'u na śniadanie. Wysiadając z łódki, dostrzegamy w wodzie płynącego w naszą stronę aligatora. Podpływa coraz bliżej, w końcu wychodzi na brzeg...




Lekko przestraszeni wołamy naszego przewodnika. Gały wychodzą nam ze zdziwienia gdy ten, ze stoickim spokojem oznajmia nam: "ależ to Pedro!" i udaje się do kuchni po kawał surowego mięsa. Tak, Pedro też przyszedł na śniadanie. Nie można oczywiście zapominać, że ten dwudziestoletni drapieżnik pozostaje niebezpieczny, jak czule by go nie nazwać...



Po przepysznym śniadaniu wyruszamy w dalszą drogę na poszukiwanie zwierząt, w większości ptaków.






Jak wspomnieliśmy na początku artykułu, jesteśmy w porze suchej, ale dopiero co zakończyła się deszczowa. Stąd poziom wody na pampie jest tak wysoki (i dlatego też ciężko wypatrzeć kapibary i inne ssaki). Szczególnie trudno o tej porze roku "znaleźć" węże - kryją się one bowiem pod wodą. Ale jeden z przewodników znajduje kobrę.





Powrót do obozowiska, gdzie znajdujemy opalającego się na słońcu Pedro - co wyraźnie nie podoba się kotu właścicieli.




Po obiedzie, Remi decyduje się na sjestę w hamaku. Obecność Pedra wcale, ale to wcale mu nie przeszkadza.





Jeszcze jedna rundka łódeczką po okolicy.


Mamy ogromne szczęście! W przeciągu dziesięciu minut, dwa razy wpadamy na leniwce! Normalnie ciężko je wypatrzeć, potrafią dobrze się schować. Brawa dla Jacky'ego.






I fauna nie jest tu zdecydowanie jedyną atrakcją, flora jest przepiękna.






Po południu idziemy na ryby! I to nie byle jakie, będziemy bowiem łowić piranie! Jacky zaczyna od wrzucenia maluśkiego kawałka surowego mięsa do wody, który znika w ułamku sekundy. To będzie prościzna!


Hmmm...tak się tyko wydawało. Ani Remi, ani ja, nie złowimy nawet jednej małej piranii. Całe szczęście Jacky jest w łowieniu wprawiony. Technika polega na tym, by bardzo szybko pociągnąć za żyłkę, jak tylko pirania dotknie przynęty. Widocznie jesteśmy za wolni...




Chodzi tu o małe piranie, ale wierzcie nam, że nawet na sekundę nie wkładamy rąk do wody...
Nawet jeśli wędkarzy z nas nie będzie, spędzamy bardzo przyjemny czas. Delfiny pokazują się od czasu do czasu, kormorany i czaple wystawiają dzioby, panuje tu taki spokój i cisza...

Wieczorem kosztujemy naszych połowów (albo raczej Jacky'ego), usmażonych na patelni. "Kosztujemy" to duże słowo, nie ma bowiem prawie wcale nic do jedzenia w tych stworkach. Jedynym w pełni zadowolonym z nas wszystkich będzie kot właścicieli.




To już ostatni dzień, a jeszcze tyle przed nami. Z rana wybieramy się na poszukiwanie anakondy.





Po dość długich poszukiwaniach w najmniejszych konarach drzew i w dziurach w ziemi, Jacky rezygnuje. Dużo łatwiej znaleźć anakondy w drugiej części pory suchej, właśnie w tych wilgotnych miejscach, gdy poziom wody jest dużo niższy. Jacky wyjaśnia nam, że niektórzy przewodnicy żyją z adrenaliny towarzyszącej wyszukiwaniu anakondy dla turystów. Jeśli chodzi o niego, te niebezpieczne węże powinno się zostawić w spokoju.
My oczywiście respektujemy jego punkt widzenia. Nie można zapominać, że spotkanie z dzikimi zwierzętami, to nie prawo, a przywilej. Nie podpisujemy przecież żadnej umowy przed wycieczką, która zapewniłaby nam listę pozycji do odhaczenia.



W drodze powrotnej wpadamy do sąsiednego lodge'u. Tu poza aligatorem, żyje duży i agresywny kajman.








Po trzech dnia spędzonych na pokładzie naszej drewnianej łódeczki, z przyjemnością delektujemy się ostatnimi chwilami.








Z wszystkim tym, co widzieliście tu w wodzie do tej pory (aligatory, kajmany, kobry, anakondy, piranie), kto będzie najodważniejszy i zdecyduje się na kapiel z różowymi delfinami? Remi oczywiście :D





Ponieważ nie mamy żadnego zdjęcia, gdzie widać je dobrze, oto te znalezione w internecie.




I tak kończy się nasz pobyt na pampie, w rezerwacie rzeki Yacuma. 3 dnie, 2 noce, 7h transportu jeepem, 9 posiłków (przeeeeprzysznych), godziny niezliczone spędzone na wodzie i świetny przewodnik, a to wszystko w cenie 500 BOBów za osobę (czyli około 220 złotych). Nie tylko w Boliwii jest co zobaczyć, ale do tego wszystko jest tanie. Dla każdego podróżnika taka mieszanka to gwarancja udanych wakacji.

Powrót do Rurre, gdzie decydujemy się spędzić dodatkowo kilka leniwych dni. Wierzcie nam, nawet jeśli klimat tropikalny bywa ciężki do zniesienia, cieszymy się ciepłem (przed powrotem na Altiplano). Da się tu odpocząć, ludzie sa przemili...








Za radą Lonely Planet, wybieramy się na spacer wzdłuż rzeki i dużej białej rury. Ma on prowadzić do pięknego punktu widokowego i naturalnych basenów.





Ostatniego wieczoru przed powrotem do La Paz wybieramy się na górę dominującą miasteczko Rurre. Rozciąga się stąd przepiękny widok okolice, szczególnie w kolorach zachodzącego słońca.





Jeśli chodzi o powrót do La Paz, sprawiamy sobie mały prezent - bierzemy samolot. W ten oto sposób nie czeka nas 20h jazdy z szaleńcem po wertepach i dzień kolejny poświęcony na odpoczynek.

Wziąć samolot z Rurre to przygoda sama w sobie. Czujemy się jak w filmie.









Potrzeba nam jedynie... 25 minut lotu, by wrócić do La Paz. Samolot wznosi się bowiem na wysokość, ale do lądowania nie musi już schodzić. Lotnisko w La Paz, jak już wspominaliśmy wcześniej, jest najwyżej położonym na świecie. Znajduje się w "nadmieściu" El Alto, na wysokości 4150 m.n.p.m. Trzeba specjalnych samolotów i specyficznego kształcenia pilotów, by wylądować w tych warunkach. Każdy samolot jest na przykład wyposażony w specjalne opony mogące wytrzymać ciśnienie atmosferyczne na tej wysokości. A tor startowy jest długi na pięć kilometrów!


Chyba nie musimy dodawać po raz kolejny, że wycieczka na boliwijską pampę bardzo, ale to bardzo, bardzo nam się spodobała. Niech żyje Boliwia!