Par pays

29 April 2013

Jesteśmy jeszcze, pewnie jak i Wy, pod wrażeniem naszej wycieczki po południowym Lipezie. Ale nie możemy ruszyć w dalszą drogę na północ Ameryki Południowej bez powrotu do kochanego Chili. Po przylocie z Wyspy Wielkanocnej do Santiago, ruszyliśmy na południe, aż na kraniec świata, do Ushuaii, co oznacza, że całkowicie ominęliśmy północną część Chile i największą atrakcję turystyczną tego regionu - pustynię Atakama.

Dobrze się składa - z Uyuni, gdzie zakończyła się nasza wycieczka, możemy bardzo łatwo i dość szybko dostać się do San Pedro de Atacama. Nicole i James, z którymi się tu rozstajemy, biorą jeepa od razu po przyjeździe - my wolimy spędzić noc w tym absolutnie brzydkim ale dość funkcjonanym miasteczku jakim jest Uyuni. I wziąć prysznic pierwszy raz od Tupizy.

Następnego dnia popołudniu wyruszamy w drogę do Chile: trzy godziny jeepem przez już dobrze znany nam krajobraz południowego Lipezu, noc w Villa Mar i o poranku jeszcze kawałek do granicy. Stamtąd, busikiem zjeżdżamy do San Pedro de Atacama - około pięćdziesięciu kilometrów w pół godziny i to cały czas na hamulcach! Różnica wysokości między przejściem granicznym Hito Cajon (4 480 m.n.p.m.), a San Pedro to dwa tysiące metrów!

Instalujemy się w hostelu Casa de Sol Naciente, którą polecił nam spotkany w podróży "inny" Remi. Najtańsza w miasteczku (!) - tak, możemy kochać Chile, ale to powrót do cen europejskich... W San Pedro rządzi niespieszna, zrelaksowana atmosfera...to prawdziwa oaza w samym sercu pustyni. W centrum przeważa architektura typowo andyjska (domy z terakoty, wypalonej ziemi). Z jednej strony, spostrzega się bliskie podobieństwo do Boliwii. Nie ma się czemu dziwić, ten region stanowił jej część (Boliwia utraciła go, i tym samym dostęp do morza, w czasie wojny o Pacyfik, zwaną też "wojną o saletrę", między 1879 a 1884, Boliwijczycy do dziś opłakują i kontestują, obchodzą nawet święto narodowe "Dzień Morza"!!!). Z drugiej, jesteśmy w Chile, w cywilizacji (internet w każdej kawiarni i restauracji), ale zupełnie innej od reszty kraju. Jednym słowem, San Pedro de Atacama to bardzo przyjemny misz-masz. W naszym hostelu, francuski emigrant Antoine sprzedaje przepryszne naleśniki. Kawałek dalej, znajduje się nawet francuska boulangerie!

W San Pedro odnajdujemy Nicole i Jamesa, naszych przesympatycznych kompanów, i Sarah, Australijkę (też z naszej grupy, tylko z drugiego jeepa). Wszyscy razem (wraz z Corentinem, Francuzem, którego spotkaliśmy na miejscu) udajemy się do biur organizujących wycieczki po okolicy. Jest nas szóstka, w związku z tym możemy negocjować ceny.

Bo pustynia Atakama ma wiele do zaoferowania. To nie jest kupa jednolistego piachu jak Sahara - bardziej przypomina południowy-zachód Boliwii, czy Nevadę w USA (solniska, formacje skalne, bogate złoża minerałów, aktywność geotermiczna, typowa fauna i flora). Jest naprawdę sucho: w miasteczku San Pedro de Atacama opady wynoszą...dwa popołudnia w lutym (to wszystko na rok!). Ale są miejsca gdzie nie padało od początku XX wieku. Jak się domyślacie, nie jest to krajobraz nam nieznany, szczególnie po dopiero co odbytej wycieczce w Boliwii. Decydujemy się na wypady po okolicach oferujące "coś innego".

Na naszą pierwszą wycieczkę wybieramy się z naszym dream teamem jeszcze tego samego popołudnia. Wybór pada na Lagunę Cejar. Co w niej niesamowitego? Siedmiokrotnie wyższe zasolenie wody w porównaniu do "zwykłej" wody morskiej (40% stężenie soli). To oznacza, że się człowiek unosi na jej powierzchni tak jak w Morzu Martwym.







Woda jest bardzo zasolona co widać od razu po wyjściu: wysusza skórę i pozostawia solone ślady na ciele, na okularach słonecznych, na kostiumie kąpielowym. Natomiast jeśli chodzi o temperaturę wody...nie przekracza ona nawet trzynastu stopni.

Drugi przystanek przy dwóch jeziorkach Los Ojos del Salar ('oczy salaru'). Dwa idealnie okrągłe zbiorniki wodne o średnicy dwudziestu metrów każdy, słodkowodne dla odmiany. Pierwszy jest idealny do zdjęć (efekt lustrzany), drugi do kąpieli. Ale tylko Remi i James są na tyle odważni, by ponownie się zanurzyć w zimnej wodzie.






I wreszcie, wyruszamy w drogę do ostatniego jeziorka Laguna Tabenquiche. Jest ono bardzo płytkie, zaledwie kilka centymetrów głębokości. Pozwala to na piękne zdjęcia Andów w świetle zachodzącego słońca odbijających się w jego tafli.







Następnego dnia Nicole i James nas opuszczają, tym razem na dobre. Życzymy im dobrej drogi do Santiago, a potem lotu przez Pacyfik do Australii. Dla nas w programie na popołudnie pejzaże dosłownie nie z tego świata. Valle de la Luna ('dolina księżycowa') mieści się o kilkanaście kilometrów od San Pedro de Atacama. Charakteryzuje ją pustynny wygląd przywołujący krajobraz księżycowy pozbawiony jakochkolwiek oznak życia. Dolina została ukształtowana przez tysiące lat, przez erozję wodną i wietrzną.











W Valle de la Luna można zaobserwować różne typy formacji skalnych: kaniony, ostre wierzchołki, wąwozy. Są też trzy Marie ('Las Tres Marias'). Jedna się zawaliła kilka lat temu (ta od lewej, turysta się uwiesił), ale nawet przy dwóch pozostałych potrzeba wielkiej dozy wyobraźni, by dojrzeć modlące się kobiety.



Po drodze zatrzymujemy się również w kopalni soli, która w rzeczywistości okazuje się być dużym dołem z drabiną (nie ma co Wieliczka).




Na koniec, zaliczamy mały, szybki skok do Valle de la Muerte ('dolina śmierci'), nie chcemy przegapić zachódu słońca.




Na finał wycieczki docieramy do Piedra del Coyote ('stopa kojota') świetnej miejscówki na zachód słońca, nawet jeśli peeeeeeełnej turystów (takich jak my).







Ostatniego dnia decydujemy się na to, co najpiękniejszego ma ten region do zaoferowania: obserwację gwiazd na najczystszym na świecie niebie. Nie bez powodu nieopodal San Pedro de Atacama znajduje się największy na świecie radioteleskop ALMA (Atacama Large Millimeter Array, ale po hiszpańsku skrót oznacza słowo 'dusza') składający się z 66 anten o średnicach 7 i 12 metrów, którego budowa zakończyła się w 2012 roku.
Należy również zaznaczyć, że niebo na półkuli południowej jest dużo bardziej interesujące. Można podziwiać tutaj najpiękniejszą część Drogi Mlecznej.

Oczywiście nie wybieramy się do obserwatorium - wstęp mają tu tylko najlepsi astronomowie na świecie. Na obserwację gwiazd wybieramy się do francuskiego astronoma (niegdyś pracownik CNRS, francuskiego Krajowego Centrum Badań Naukowych), który ma u siebie osiem dużych teleskopów. Organizuje wieczorki astronomiczne: najpierw daje nam interesujący wykład o wszechświcie (np. opowiada o konstelacjach, planetach i gwiazdach wskazując je na niebie silnym laserem), a potem, pozwala nam hasać wśród teleskopów ustawionych na co ciekawsze kąski: mgławice, zbliżenie na Drogę Mleczną, Syriusza, NGC 4755 zwana też Szkatułką Klejnotów, gwiazdę podwójną i oczywiście Saturna. A na sam koniec, zaprasza nas do siebie na gorącą czekoladę.



Tak niestety nie mamy własnych zdjęć, za ciężkie warunki (brak statywu). Przedstawione poniżej zdjęcie zostało zrobione w wizjerze teleskopu przez Jamesa (i użyczone nam) poprzedniego wieczoru. Wrażenia nie da się opisać.


I takim pięknym finałem kończy się nasza ostatnia eskapada chilijska. Jeszcze jedną noc spędzimy w bardzo brzydkiej Calamie (centrum wybobywcze miedzi), skąd bierzemy bus powrotny na wyżyny boliwijskie.
San Pedro de Atacama to był naprawdę bardzo miły przystanek!