Par pays

18 June 2013

Z Machu Picchu w pędzie wróciliśmy do Cusco, gdzie czekał na nas nocny autobus do Arequipy. A przecież w sumie nie ma co się spieszyć, Arequipa nie ucieknie. Spędzimy tam ponad dwa tygodnie więc wiemy o czym mówimy. Powodem oczywiście jest już wspomniana w poprzednich artykułach blokada naszej karty kredytowej przez "pomyłkę" przez nasz cudowny bank (nasz doradca uznał, że pomimo roku spędzonego w podróży, wypłaty w bankomacie w Peru są mocno podejrzane...). Czekamy więc na nową w Arequipie.

Według legendy, pierwszą osadę założyli tu indianie Ajmara, przybyli znad jeziora Titicaca. Nazwali ją od ari 'szczyt' i quipa 'położony za', jako że Arequipa leży u stóp wulkanu El Misti. Z kolei gdy Inkowie przybyli do doliny, ich król Mayta Capac miał powiedzieć "Ari, quipay" ('tutaj zostańmy'). W końcu w 1540 roku, trafili tu Hiszpanie, oficjalnie założyli miasto i nadali mu obecny wygląd. Arequipa nosi w Peru przydomek "Ciudad Blanca", czyli białe miasto (ale między nami do boliwijskiego Sucre mu daleko). Biały kolor pochodzi od użytego do budowy większości budynków w centrum miasta tufu wulkanicznego wydobywanego z pobliskiego wulkanu Chachani.

Arequipa to dziś drugie co do wielkości miasto Peru, które rozwija się w dość szybkim tempie pomimo bardzo złego umiejscowienia (region narażony na klęski żywiołowe). Kilkakrotnie zniszczone przez erupcje pobliskich wulkanów, a od 1600 roku pięciokrotnie nawiedzone przez trzęsienia ziemi. Ostatnie, z 2001 roku dokonało wielkich zniszczeń (jedna z wież katedry całkowicie się zawaliła). Z drugiej strony dzięki wulkanom, dolina jest bardzo urodzajna, znajduje się tutaj tak zwane zagłebie owocowe. Masochiści trochę ci Arequipeńczycy...










Najbardziej znanym jednak zabytkiem Arequipy jest Klasztor Świętej Katarzyny (Monasterio de Santa Catalina) - największy klasztor na świecie. Założony został z inicjatywy bogatej wdowy Marii de Guzman w 1580 roku. Tak jak było to w przypadku Klasztoru Świętej Teresy, który odwiedziliśmy w Potosi, przyjmowane były do niego starannie wybrane dziewczęta pochodzące z najlepszych i najbogatszych hiszpańskich rodzin oraz wdowy (również majętne). Według tradycji, miały one zrezygnować ze wszystkich dóbr świata zewnętrznego, ale praktycznie przez trzy kolejne wieki, utrzymywały tryb życia w jakim zostały wychowane: każda z nich miała do dyspozycji kilka służących, do domów wewnątrz klasztoru (tak, bo ten klasztor to miasto w mieście) mogły zapraszać muzyków, urządzać przyjęcia. W XIX wieku wszystko się zmieniło, papież Pius IX wysłał do klasztoru reformatorkę Josefę Cardeñę. Od tego momentu siostry dominikanki zaczęły prawdziwe życie zakonne klauzurowe w dyscyplinie, surowych warunkach i całkowitym odosobnieniu. Nadano nawet klasztorowi przydomek tajemniczego ("Monasterio Misterioso"), bo choć znajdował się w środku miasta nie docierały do niego żadne wiadomości ze świata zewnętrznego. Dopiero w 1970 roku, klasztor udostępniono częściowo zwiedzającym i zmodernizowano (wprowadzono bieżącą wodę i elektryczność).





Trzy kolory dominujące w klasztorze to ochra, indygo i biały, naturalny kolor tufu wulkanicznego wydobywanego w regionie. Kolory są starannie odmalowywane każdego roku po porze deszczowej.


















Tyle jeśli chodzi o klasztor. Ponieważ w Arequipie mamy sporoooo czasu do "spędzenia", na następne dwa dni udajemy się do Canyonu Colca. Znajdujący się niedaleko stąd, to drugi pod względem głębokości kanion na Ziemi. Ale to następnym razem!