Par pays

09 September 2012

Nasz kolejny przystanek na trasie to oddalone od Battambang o niecale 200 kilometrów Siem Reap. Najłatwiejszym środkiem komunikacji jest oczywiście autobus. Ponieważ jednak nasz przewodnik po Kambodży zachwala rejs rzeką, jako jeden z najpiększniejszych w kraju, decydujemy się na statek. Czas trwania rejsu jest uzależniony od pory roku, mieści się między trzema, a ośmioma godzinami. Od razu uprzedzamy - załapaliśmy się na najdłuższą opcję...

Nie będziemy specjalnie miło wspominać drewnianych ławeczek, bo pod koniec nasze pośladki już nie mogły usiedzieć na miejscu. Widoki za to, przez całą długość rejsu wynagradzały nam wszystkie niedogodności.


Około 7h rano, tuk-tuk przyjeżdża po nas pod hotel. Zawozi nas do improwizowanego "portu" oddalonego o siedem kilometrów. Normalnie, w mieście znajduje się przystań, z której odpływają statki ale w związku z porą deszczową i bardzo wysokim poziomem wody, nie jest możliwe, przynajmniej na razie.

Wypływamy bardzo spokojnie: słońce leniwie wznosi się w górę, jest jeszcze dość chłodno. Mijamy kolejne wioski rybackie, przyglądamy się scenom z życia: kąpiel w rzece, pranie, połow, sjesta, zabawy na małych łódkach. Czujemy się jak nachalni podglądacze. Wszystko to dla nas jest inne, nietypowe, jakby wyciągnięte prosto z filmu. Dzieciaki czatują przepływające statki, wybiegają z domów, krzyczą do nas "hello!", machają, śmieją się, czasem nawet biegną wzdłuż brzegu, żeby pobyć z nami trochę dłużej. Natalia daje odpocząć Remiemu od aparatu i to ona bawi się w fotografa, starając się uchwycić choć trochę dla Was te niesamowite sceny.






Po około dwóch godzinach od startu w Battambang, nasz "kapitan" decyduje opuścić główny kanał rzeczny i wpływa do bardzo wąskiego, odpowiedzialnego za nawadnnianie pobliskich pól ryżowych. Nie wiemy czy to skróty, czy omijamy jakąś część rzeki aktualnie niedostępną...



I nigdy nie dowiemy się czy wybór TEGO kanału był zamierzony czy nie. Możliwe, że przy niższym poziomie wody przepływa się przez niego spokojnie i bez problemu. Tego dnia to jednak wyraźnie nie jest dobra decyzja. Przez półtora godziny przeciskamy się między gałęziami, które z całym impetem odbijają się o drewniane słupki naszego statku. Gdyby chodziło o kilka minut może wydaloby się nam to śmieszne ale półtora godziny to prawdziwa przeprawa... Statek wygląda jak pobojowisko, wszędzie pełno liści, gałęzi i, co gorsza, różnego rodzaju mieszkańców okolicznych drzew i krzewów. Ogromne (1,5cm) czerwone mrówki (gryzące!), pająki (wielkie jak pięść) i inne insekty zadomowiły się na pokładzie. Niektórym ta sytuacja nie przypadnie do gustu - pewna Angielka dostanie ataku paniki. Remi z kolei znajdzie sobie przyjaciółki! Do końca rejsu będzie bawił się z modliszkami - co możecie zobaczyć na zdjęciach (jaki to on zadowolony!).






Wreszcie udaje nam się wydostać z tego mikroskopijnego kanału na wielką wodę. Korzystamy z tego faktu i przenosimy się na dach - nie dość, że możemy skorzystać z widoków rozciągających się z tego punktu, to przy okazji zostawiamy pole do popisu członkom załogi - ktoś przecież musi ten bałagan posprzątać!




Poza rolą turystyczną jaką spełnia taki statek, jest też strona praktyczna - dla mieszkańców w czasie pory deszczowej stanowi on czasem jedyne połączenie z cywilizacją - lądowe drogi dojazdowe są zalane przez większą część lata. Chodzi o dostarczenie listu z wioski do wioski, czy jakichś towarów, a czasem decydują się na ten środek lokomocji mieszkańcy. Wiąże się to oczywiście z całą logistyką: nasz statek zwalnia maksymalnie, a "odbiorca" podpływa na czymś w rodzaju małego kajaku. Często wysyła się dzieci - przeżyliśmy moment grozy gdy kilkuletnia dziewczynka podpłyneła, by odebrać swojego starszego brata i uderzyła dość mocno w nasz statek, wpadając przy okazji do wody. Z uśmiechem szybko wdrapała się z powrotem na swoją barkę, widać zdarza się to nie raz :)




Rzeka zaczyna się znacznie poszerzać, wreszcie na horyzoncie widzimy tylko wodę - znajdujemy się na jeziorze Tonle Sap. Największe słodkowodne jezioro w Azji Południowo-Wschodniej, u jego brzegów znajduje się kilka parków narodowych zamieszkiwanych przez rzadkie gatunki ptaków. Na horyzoncie widzimy prawdziwie apokaliptyczne posępne chmury, nawet jeśli póki co nad nami wciąż świeci słońce.




W końcu udaje się nam ominąć burzę, uff tym razem była naprawdę blisko. Dobijamy do brzegu w rybackiej wiosce Chong Kneas, zbudowanej z domów na palach - dalej nie płyniemy, poziom wody jest na tyle wysoki, że sięga ona mostów. Dalej musimy sobie poradzić sami - do miasta Siem Reap zostało kilkanaście kilometrów. Ale przed tym, musimy przeżyć prawdziwie surrealistyczną scenę. Na przystani stoi chmara ludzi coś do nas krzyczących, myślimy w pierwszej chwili, że to pasażerowie, którzy zajmą miejsca gdy my wysiądziemy. Ale statek się zatrzymuje, a oni wszyscy wskakują na jego pokład, jakby ktoś krzyknął "do abordażu!". Pchają się, krzyczą jeden przez drugiego, otaczają nas...by nam zaoferować swój tuk-tukowy serwis. Jeśli ktoś nie zna mitycznej już sceny z mewami z filmu Disneya "Gdzie jest Nemo?" to wstawiam link - bo wyglądało to identycznie, tyle że zamiast "DAJ DAJ DAJ", było "JA JA JA".



Każdy z nich chciał (przy nas było ich przynajmniej dziesięcioro, a turystów z nami na statku było kilkunastu...!) nas zawieźć do Siem Reap - i musimy przyznać, po bardzo atrakcyjnych cenach. Oczywiście nie powiedzieliśmy sobie "coś tu nie gra", tyle kilometrów chcą przejechać za jednego dolara - wydało się nam, że cena jest adekwatna do konkurencji. Powiedzieliśmy "ok" jednemu, załadowaliśmy się do tuk-tuka i jedziemy. Po około 500 metrach, kierowca nas zagaduje i pyta czy będziemy zwiedzać świątynie Angkoru - pytanie retoryczne, wszyscy PO TO są w Siem Reap. Oferuje nam swoje tuk-tukowe usługi na następne dni - my odpowiadamy, że nie jesteśmy pewni co do środka lokomocji (rower/skuter/tuk-tuk?). A on nam szantaż - dolar za aktualny kurs to tylko jeśli dajemy mu pracę na następne dni, bo jak nie - to 3$... Wysiadamy więc natychmiast, nie będziemy jechać z szantażystą :p Łapiemy innego tuk-tuka prowadzonego przez młodego Kambodżanina, którego nie było w porcie. To on będzie naszym kierowcą w ciągu następnych dni...

Na koniec zapraszamy do filmu podsumowującego nasz rejs statkiem:




A - Battambang, B - Siem-Reap