Par pays

03 January 2013

Nadszedł wreszcie czas dla nas na kilkudniowy pieszy trek. A dokładniej czterodniowy szlak Kepler Track w Parku Narodowym Fiordland. Od samego początku podróży do tej pory maszerowaliśmy maksymalnie po kilka, kilkanaście godzin. Oczywiście ma to swoje zalety - jeden plecak, trochę wody i dwie kanapki. Nie wymaga to również większego przygotowania. Kilkudniowy trek to zupełnie inna przygoda. Po wykańczającym dniu, nie przychodzi odpoczynek kolejnego. Bierzemy ze sobą cały kempingowy sprzęt, zaopatrzenie w żywność i wodę oraz ciuchy na każdą pogodową ewentualność. Żyjemy bez prysznica.

Sami wybraliśmy opcję czterodniową - można ten sześćdziesięciokilometrowy Kepler Track przemęczyć w trzy dni. Taki jest nasz plan: wyruszając codziennie wczesnym rankiem, docieramy do celu koło południa - w obiad -, po czym odpoczywamy.

Szlak Keplera należy do grona dziewięciu nowozelandzkich "Great Walks" - kilkudniowych, kilkudziesięciokilometrowych marszów. Park Narodowy Fiordland, którego część on stanowi, to bez wątpienia najpiękniejsze i najdziksze miejsce w Nowej Zelandii. We fiordach na południowo-zachodnim krańcu wyspy południowej nie mieszka nikt (poza kilkoma rangerami). Objęte są one ochroną w ramch parku narodowego, są też wpisane na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Z każdym krokiem oddalamy się od cywilizacji.


Trasa zaczyna się nad brzegiem jeziora Te Anau, w okolicach zapory hydroelektrycznej. Pierwszego dnia, pokonujemy około czternastu kilometrów, z różnicą wysokości tysiąca metrów. Noc spędzamy w schronisku Luxmore. Drugiego dnia, przechadzamy się na wąskich ścieżkach od szczytu do szczytu (plus minus pięćset metrów), po czym schodzimy w dół do schroniska Iris Burn (gdzie śpimy pod namiotem). W kolejnym dniu czeka nas delikatne schodzenie w dół polodowcowej doliny przez około szesnaście kilometrów. Śpimy w schronisku Moturau nad brzegiem jeziora Manapouri. Ostatniego, czwartego dnia, podążamy wzdłuż brzegu rzeki Waiau przez las, aż do parkingu przy zaporze hydroelektrycznej.


Pierwszego dnia, jak wyczytaliście ze schematu, mamy delikatnie mówiąc "pod górkę". Nowe doświadczenie dla nas - z pełnym plecakiem. Nie ma lekko!









Naprawdę nie jest łatwo. Przed każdym zakrętem mamy nadzieję na odrobinę płaskiego terenu zaraz za nim, a to dalej niemiłosiernie idzie w górę, w górę. Ostatecznie jednak, po 4h30 wychodzimy z lasu, gdzie czeka nas niespodzianka. Do schroniska pozostało jeszcze pół godziny marszu, ale to nic nie szkodzi - widoki są piękne, słoneczko grzeje.





Jeszcze trochę wysiłku musimy włożyć, by dojść do schroniska u stóp szczytu Mount Luxmore.






Wybraliśmy "bunk room", pokój z piętrowymi łóżkami, gdzie jest nas trzydzieścioro. Godzinkę odpoczywamy (Remi sjestując, Natalia czytając), potem wybieramy się do niedalekiej groty Luxmore Cave pełnej stalaktytów i stalagmitów.

Następnego dnia rano, po w sumie dobrze przespanej nocy, przygotowujemy sobie spore śniadanie. Ten drugi dzień to najpiękniejszy etap szlaku Keplera, obfitujący w widoki na jezioro Te Anau, i w tle, góry Murchisona. Niestety z pogodą szczęście nam nie sprzyja. Zaczynamy marsz wcześnie - już o 7h, bo chcemy za wszelką cenę uniknąć sporych opadów deszczu przewidzianych na popołudnie. A tak naprawdę, będą nam one towarzyszyć w ciągu całego dnia. Ale to nie wszystko, do pary dołącza się bardzo silny wiatr....






Maszerowanie w takich warunkach jest naprawdę trudne, szczególnie z powodu wiatru. Trasa, a to idzie w górę, a to w dół, a to w górę, etc. Ale jest naprawdę piękna, prowadzi po stromych grzbietach gór. Czasami jak zawieje, musimy trzymać się skały, żeby nie odlecieć z wiatrem.











W sumie jesteśmy trochę rozczarowani, bo nie udaje się nam zahłysnąć pięknem tego górskiego pejzażu. Przez wiatr i deszcz, jesteśmy zmarznięci i przemoczeni (nie mówiąć o stale zaparowanych i mokrych jednocześnie okularach). Jedyne na co patrzymy to...pod nogi.

Po tym ciężkim etapie przychodzi ulga. Szlak zygzakiem (jak na lotnisku) schodzi coraz niżej, aż do doliny Iris Burn. Las odciąża nas z deszczu i wiatru wszystko biorąc na siebie. Ale dla Remiego ten etap jest cięższy niż poprzedni. Przy takim stromym zejściu, dodatkowo z ciężarem plecaka, kolana dostają "w kość". Zresztą Remi nie wyjdzie z tego cało - dzień skończy z zapaleniem stawu kolanowego (które ciągnie do dzisiaj...).





Szczerze powiedziawszy ten dzień wykończył nas dużo bardziej niż pierwszy - a myśleliśmy, że najgorsze za nami. W dolinie Iris Burn, nie zarezerwowaliśmy miejsca w schronisku (112$ za nas dwoje za noc), wybraliśmy opcję namiotową. Co za pomysł... Namiot jest przemoczony po całym dniu marszu w deszczu. Na dodatek, zapoznajemy się po raz pierwszy w Nowej Zelandii z sandflies, muchami piaskowymi. I to nie z kilkoma, ale z ogromną chmarą. To nie są słodkie muszki, to taki rodzaj komara. Ale komary, a dokładniej komarzyce wysysają z nas krew, bo jej potrzebują do złożenia jaj. "Sandflaje" gryzą (jak gzy końskie), aż do krwi i tą krwią się żywią (jak wampiry). Nie przyszkadza im żadna miejscówka na naszym ciele - szczególnie uwielbiają twarz (gdzie komary zazwyczaj się nie zapuszczają...). Jak rozumiecie, okropne stworzenia. Gdy tylko uchylamy wejście do namiotu, wlatuje ich za każdym razem ze trzydzieści i bawimy się przez następne piętnaście minut w ich unicestwianie...

Ale po małej sjeście jesteśmy już w lepszej formie. Świeże, wilgotne powietrze ma na nas widać dobry wpływ. Urządzamy sobie popłudniowy spacer wzdłuż rzeki, aż do wodospadu Iris Burn Falls. Bez plecaków to czysta przyjemność! Remi wykorzystuje scenerię do zdjęcia à la Gollum.




Po powrocie, zaczyna się ta sama bajka z sandflajami. Łamiemy prawo schroniska (że niby jeśli mamy miejsce na polu namiotowym, nie mamy prawa wchodzić nawet do kuchni) i jak sama nazwa wskazuje "schraniamy" się przed latającymi bestiami. Ryzykujemy do tego stopnia, że przygotowujemy sobie kolację w kuchni! Jesteśmy szaleni.

Kładziemy się spać dość wcześnie, wstajemy też tuż po wschodzie słońca. Namiot wygląda jak pobojowisko, wyścielony martwymi ciałami piaskowych much :)
Dzisiejszy etap jest dość łatwy. Schodzimy wzdłuż polodowcowej doliny głównie przez las, aż do jeziora Manapouri.


Natrafiamy na jednego przedstawiciela ptasiego gatunku kaka - górskiej papugi, endemicznej dla Nowej Zelandii. Nazywa się je "klaunami lasu". Wcale się nie boją ludzi, są ciekawe i dość śmieszne. Ale potrafią dać się we znaki. Szwed, którego poznaliśmy w czasie marszu opowiedział nam o swoich podziurawionych, właśnie przez kaki, butach i namiocie. Nasza kaka będzie tak zajęta obgryzaniem pnia drzewa, że nawet nie zwróci na nas uwagi. Ale spotkamy jeszcze jej kuzynki na naszej drodze w Nowej Zelandii.







Tu z kolei, część trasy jest zamknięta z powodu ataków łasic. One i szczury są największym utrapieniem parku narodowego, bo zjadają pisklaki. Wszędzie na trasie porozkładane są klatki. Tu, cały odcinek jest zamknięty, musimy zrobić spore okrążenie. Całe szczęście rangersi mają niesamowite, rozbrajające poczucie humoru, pozostające oczywiście w temacie "Władcy Pierścieni".



W pewnym momencie, ścieżka wychodzi z lasu i ciągnie się wzdłuż brzegu zatoki Shallow Bay jeziora Manapouri, aż do schroniska. Remi dalej cierpi z kolanem, ale posuwa się dzielnie do przodu. Szczególnie pomaga mu znaleziony w lesie, idealny do podpierania i odciążania, kij.

Schronisko Moturau, tak jak poprzedni przystanek, jest nawiedzone przez piaskowe muchy. Ale widok na jezioro oraz na zaśnieżone górskie szczyty jest tego wart. W schronisku pozostaje nas mniej więcej połowa. Spora część osób bowiem decyduje się dołożyć godzinę marszu i wziąć autobus z parkingu Rainbow Reach, aż do miasteczka Te Anau. To pozwala im oszczędzić jeden nocleg i skrócić trek o ostatni etap, niespecjalnie interesujący (wzdłuż rzeki Waiau przez las). My nie wiedzieliśmy o tej możliwości, poza tym, już zarezerwowaliśmy miejsca w schronisku. Ale przynajmniej będziemy mogli powiedzieć, że przeszliśmy cały Kepler Track, pełne sześćdziesiąt kilometrów. Szczerze powiedziawszy, przeszła nam przez myśl duża ochota na prysznic i dobry posiłek. Mogliśmy na spokojnie po południu pociągnąc te piętnaście kilometrów, które pozostały do końca. Ale z kolanem Remiego nie warto było się siłować, tymbardziej, że było za późno na anulowanie rewerwacji miejsc w schronisku.




Ostatni dzień wita nas zachmurzonym niebem, ale w sumie dość szybko się rozpogadza i słońcu udaje się od czasu do czasu przedrzeć przez chmury. Wychodzimy o 7 rano z silną motywacja (prysznic...!). Nie czeka nas długi etap, udaje się go nam przebrnąć w mniej niż cztery godziny.






Zatoczyliśmy pełne koło i wróciliśmy do punktu wyjścia. Możecie porównać nasze miny z początku i z końca.



Ta relacja z trasy może się wam wydać surowa: spędziliśmy ciężkie chwile między chmurami, wiatrem, deszczem i sandflajami, ale oczywiście mimo tych wszystkich drobnych niedogodności, bardzo nam się podobał ten czterodniowy "spacerek". Jest nam szkoda tego drugiego etapu, gdzie widoki miały powalać na kolana, ale doświadczenia kilkudniowego marszu nie zapomina się łatwo. Dodatkowo taki trek w Nowej Zelandii, to jest coś!

Bonusów czas! Oto mała prezentacja kempingu w Te Anau o poranku przed wyjściem w Trek Keplera. Jak już Wam wspominaliśmy, pola namiotowe w Nowej Zelandii to nie byle co - oto dowód!



A to video ze szlaku Kepler Track: