Par pays

16 June 2013

Wreszcie nadszedł TEN dzień, dzień Machu Picchu. Dla wielu podróżujących do Peru czy Ameryki Południowej w ogóle, stanowi on zazwyczaj punkt kulminacyjny całej wyprawy. Jeśli o nas chodzi, na pewno zaliczamy go najbardziej znaczących etapów naszego piętnastomiesięcznego obieżyświatowania.

Jeden z nowych siedmiu cudów świata, zaginione górskie miasto Inków. Hiszpańskim konkwistadorom nigdy nie udało się go odnaleźć - i całe szczęście, przez wieki pozostało prawie nietknięte. "Odkrycia" Machu Picchu w 1911 roku dokonał całkiem przypadkiem młody amerykański profesor i podróżnik, Hiram Bingham (pierwowzór Indiany Jonesa!). Na tropie ostatniej twierdzy Inków, legendarnej fortecy Vilcabamba, podążał wzdłuż rzeki Urubamba (przecinającej całą Świętą Dolinę). Napotkany po drodze peruwiański rolnik powiedział Binghamowi, że na górze jest więcej ruin i za jednego sola (dzień mniej więcej jeden złoty) może go tam zaprowadzić. Czyli tak jak z Angkorem w Kambodży, gdy mówimy o odkryciu, chodzi o nas, "cywilizację zachodnią". Dziś widomo też, że Bingham nie byl pierwszym "odkrywcą". Trzydzieści lat przed nim, Augusto Berns, niemiecki przedsiębiorca, prowadził przez kilka lat, za zgodą skorumpowanych władz w Limie, rabunkową eksplorację Machu Picchu (skradzione skarby w większości trafiały do Europy).

Co ciekawe, do dziś nie wiadomo kiedy dokładnie Machu Picchu powstało, ani jaką rolę spełniało. Położone jest ono na wysokości 2 360 - 2 430 m.n.p.m., na górskim grzbiecie między dwoma szczytami Huayna Picchu ('młoda góra') i Machu Picchu ('stara góra'). Miasto liczy 216 kamiennych budowli, położonych na tarasach połączonych systemem schodów.

Wyobraźcie sobie, że żeby odwiedzić to magiczne, owiane tyloma tajemnicami miejsce w dzisiejszych czasach, trzeba się trochę wykosztować. Jeśli nie chce się wydać około $400 za bezpośredni pociąg z Cusco do Aguas Calientes (za dwie osoby w dwie strony), miasteczka położonego w dolinie, u stóp Machu Picchu, trzeba zdecydować się na transportową wersję dla ubogich. I poświęcić dwa dni na podróż. Czyli bus z Cusco do Santa Maria (od czterech do sześciu godzin), stamtąd taksówka do centrali hydroelektycznej w Santa Teresa (około półtorej godziny), a stamtąd pociąg ($15 od osoby) albo dwu- i półgodzinny "spacer" wzdłuż torów kolejowych.

I tak po dniu spędzonym w transporcie, docieramy do Aguas Calientes późnym popołudniem. Oczywiście mimo zmęczenia jesteśmy bardzo podekscytowani!



Dość szybko znajdujemy sobie hotel (bardzo tani z racji dużej konkurencji), wcinamy menu turystyczne w restauracji naprzeciwko i zmykamy do łóżka. Następnego dnia czeka nas pobudka wcześnie rano (4h30). Ponieważ kupiliśmy bilety z wejściówką na górę Huayna Picchu między 7h a 8h ($55 od osoby), do Machu Picchu, położonego czterysta metrów wyżej, podjeżdżamy busem (w jedną stronę $9,50 a $18 w dwie).
I tak z kilkoma setkami innych turystów czekamy na pierwszy autobus o 5h, wcinając kanapkę.


Pół godziny później docieramy przed bramę wejściową do historycznego sanktuarium. Dzień już wstał, słońce jeszcze nie. Wszyscy grzecznie czekają na swoją kolej.


Jeszcze jedna krótka ścieżka do pokonania i jesteśmy. Przed naszymi oczami ukazuje się niesamowty widok: legendarne miasto Inków spowite ostatnimi, nocnymi chmurami. Nawet jeśli liczba turystów z pewnością przekracza już tysiąc, nie jest to jeszcze godzina szczytu. Wszyscy więc w dość relatywnym spokoju stawiają swoje pierwsze kroki w Machu Picchu.








Jak już wspomnieliśmy, zwiedzanie Machu Picchu postanowiliśmy połączyć ze wspinaczką na szczyt Huayna Picchu skąd rozciąga się piękny widok na całą okolicę. By odciążyć górę od masy turystów, wejściówki na nią są limitowane: 150 osób wchodzi między 7h a 8h i 150 kolejnych między 10h a 11h. My jesteśmy w pierwszej rundzie. Czekając na otwarcie bramy, zabawiamy się z naszymi kumlami, lamami.




Wreszcie otwierają bramę, możemy zacząć wspinaczkę (około półtora godziny).



Już po drodze widoki są nie-sa-mowite.



Machu Picchu samo w sobie to oczywiście ruiny. Co prawda zachowane w świetnym stanie, ale mimo wszystko ruiny. Co jest w nich najpiekniejszego, najbardziej niesamowitego, to położenie i otoczenie - górski grzbiet pośród szczytów.



Docieramy na sam szczyt Huayny Picchu.




Zejście okazuje się trudniejsze momentami niż wejście. Osoby z lękiem wysokości (jak Natalia) nie mają łatwo patrząc w dół...




Ponieważ jednak jesteśmy masochistami, po zejściu z Huayna Picchu wchodzimy jeszcze na jej mniejszą siostrę: Huchuy Picchu (ta po lewej). Jesteśmy praktycznie jedynymi, którzy się tu wybierają. A szkoda: widok stąd na Machu Picchu jest inny (a wejściówka jest w cenie biletu). Na dodatek o dużo łatwiej się dostać na ten mniejszy szczyt.





Wracamy do miasta Inków. Ciężko się je "zwiedza", bo większość tłumaczeń co do roli każdego z budynków jest dość hipotetyczna. Część specjalistów uważa, że Machu Picchu było centrum religijnym, inni, że stanowiło ono zaplecze rolnicze dla Cusco, a jeszcze inni, że było ono twierdzą obronną albo więzieniem dla dygnitarzy lub konkurentów w walce o tron Imperium. Archeolodzy dowiedli w mniej lub bardziej przekonujący sposób, że Machu Picchu było w pełni funkcjonującym, samowystarczalnym miastem. Plony zbierane z pól na tarasach mogły wyżywić około tysiąca mieszkańców. Wśród ruin można wyróżnić trzy strefy: religijną z obserwatorium astronomicznym, mieszkalną dla ludu i osobną dla arystokracji.











Znajdujemy sobie idealną miejscówkę na mały odpoczynek. Za każdym razem gdy spoglądamy na inkaskie miasto, jego kadr, przechodzą nas ciarki. Nie wiem czy zdjęcia potrafią do końca oddać magiczną, wręcz mistyczną atmosferę miejsca. Czuje się taki zachwyt...i nie da się tego opisać. Machu Picchu jest warte każdego wydanego dolara czy sola. Każdego, bez wyjątku.

Niebo na nowo zasnuwa się chmurami. Tym razem gęstszymi. Mieliśmy szczęście, że cały poranek było słonecznie. Turyści, którzy dopiero teraz docierają do Machu Picchu (godzina szczytu od 11h do 13h) nie będą mieli takich ładnych zdjęć jak my :D





Powrót do Aguas Calientes w wersji ekonomicznej - schodzimy na piechotę. Jest pięknie bujnie zielono, ale różnica wysokości daje popalić kolanom. Dobrze, że rano wzięliśmy autobus!







Wieczór zapowiada się w atmosferze odpoczynku w tym nietypowym, turystycznym miasteczku.
Poznajemy przemiłego właściciela francuskiej piekarni (Francuz oczywiście) i jego kolegę, tej samej nacji, szefa jednej z tutejszych restauracji. W tak małym mieście jak Aguas Calientes aż się roi od Francuzów! Co oni tu robią?! :D Spędzimy czas na dyskusjach o życiu w Peru, dostaniemy nawet darmową kawę, ale i tak z tego wszystkiego najlepiej zapamiętamy przepyszne croissanty... :p

Następnego dnia rano, wyruszamy w drogę powrotną do Cusco. Zaczynamy od dwóch godzin spacerem wzdłuż torów do centrali hydroelektrycznej w Santa Teresa.




Stąd minibus do Sanata Maria, stamtąd minibus do Cusco. Opuszczając Aguas Calientes o 9h30 rano myśleliśmy, że bez żadnych problemów dotrzemy na wieczór do Cusco, skąd zarezerwowaliśmy nocny bus do Arequipy. Ale przez roboty na drodze i postoje, ledwo dotarliśmy na czas. W biegu zabraliśmy nasze plecaki (które przechowywał hotel) i taksówką pomknęliśmy na dworzec. Uffff stresujące i męczące były te ostatnie dni! Ale gra jest zdecydowanie warta świeczki.