Par pays

04 October 2012

Witamy Wietnam ! Chwilami wątpiliśmy, czy uda nam się dojechać... Oczywiście w hotelu zapewniono nas, jak zwykle, że bierzemy jeden bezpośredni autokar, aż do Ho Chi Minh oddalonego zaledwie o 350 kilometrów od Kep. Hmmm spędziliśmy 14 godzin w czterech różnych busach, za każdym razem ściśnięci jak sardynki... Najważniejsze, że dojechaliśmy do celu, nieprawdaż ?

Jest wpół do pierwszej w nocy, nie mamy żadnej rezerwacji, a dworzec autobusowy znajduje się około 10 kilometrów od centrum. Zabieramy się z dwiema Łotyszkami, poznanymi w ciągu tej długiej podróży, wspólną taksówką do zarezerwowanego przez nie hostelu. Mamy szczęście, mają jeden wolny pokój. Czyli wszystko gra.


Dla przypomnienia, Sajgon to dawna stolica Kochinchiny, francuskej części Indochin, później po odzyskaniu niepodległości, stolica południowej Republiki Wietnamu. Kiedy komuniści przegonili stąd jankesów w 1971 roku oficjalnie przemianowali je na miasto Ho Chi Minha - na cześć polityka (stolicą zjednoczonego państwa zostało Hanoi). Poza garstką nadgorliwych urzędasów, wszyscy w dalszym ciągu nazywają Sajgon Sajgonem. Samo słowo ma w sobie tyle konotacji kulturowych, że wyzbycie się go byłoby szaleństwem. Nas zauroczyło od pierwszej chwili. Jest tak dalekie od wszystkiego co spotkaliśmy na swej drodze w tej części świata. Szerokie aleje z pasem zieleni (i palmami) po środku jak w Nicei. Teatr miejski zainspirowany paryską operą Garniera z fasadą Małego Pałacu, kopia paryskiej katedry Notre Dame z ukończonymi wieżami (zbudowana z cegły) tyle że w mniejszym formacie... Miasto to prawdziwa perełka.








To co zachwyca, szczególnie po trzech tygodniach w Kambodży, to wręcz kliniczna czystość ulic, nigdzie nie widać walających się śmieci. Służby porządkowe spotykamy co krok. Świadomość proekologiczna mieszkańców Wietnamu wydaje się nam bardziej rozwinięta niż u jego sąsiadów.


Miasto tonie w zieleni, w skwerkach, parkach, w ukwieconych bulwarach i rondach. Ładnie się to komponuje z nowoczesnością i rozmachem Sajgonu - ze strzelistymi drapaczami chmur.



W dzień, wieczorem i w nocy, Sajgon żyje. W naszej dzielnicy hostelowej ceny są naprawdę niske: 1€50 za danie w restauracji - to taniej niż w Kambodży! A kuchania wietnamska jest wyśmienita, wszystko świeże, zawsze świetnie doprawione, sosy są zawsze dobrym uzupełnieniem smaku. Słyszeliśmy tyle negatywnych opinii o Wietnamie, a tu takie zaskoczenie - wszystko nam się podoba, nam smakuje, czujemy się tu dobrze. Może to dobrze przyjechać do kraju, do którego właściwie nie planowało się przyjechać i się pozytywnie zaskoczyć.

Wreszcie, Sajgon to stolica dwóch kółek - motorowych oczywiście. Ich liczba oficjalnie przekracza 10 milionów, na 7,5 milona mieszkańców! Tu to nie Kambodża - każdy jeździ w kasku, a "moda" kaskowa przebija ubraniową. Sklepy są wszędzie, modeli i kolorów do wyboru jest więcej niż t-shirtów czy jeansów, razem wziętych. Popularne wyrażenie "ale sajgon!" synonim bajzlu dobrze pasuje do tutejszego ruchu ulicznego - rumoru ulicy, klaksonów. Ale wbrew pozorom, to jakoś działa. Najgorsze jest bycie pieszym: Koreańczyk z naszego hostelu powiedział nam, że czeka przeciętnie piętnaście minut zanim zdecyduje się przejść przez jezdnię. My z Remim mamy metodę: raz, dwa, trzy i rzucamy się na głęboką wodę. Za bardzo nie wpychamy się pod koła, a kierowcy nas zazwyczaj widzą i trochę omijają...




Po odczekaniu godziny w kawiarence, aż przejdzie ulewa dochodzimy do Muzeum Pozostałości Wojennych, które do 1995 roku nosiło nazwę Muzeum Zbrodni Amerykańskich i Chińskich. Od kiedy stosunki dyplomatyczne zostały na nowo nawiązane, "niepoprawna politycznie" forma została zmieniona. Orientacja pozostała dość propagandowa: dowiadujemy się co zrobili Amerykanie, ile cywilów zginęło, ile zniszczeń ludzkich i ekologicznych dokonało rozpylenie Agent Orange (mieszanki pomarańczowej), ile kobiet zostało zgwałconych, dzieci zamordowanych. Okropne, ale za to ani słowa o zbrodniach dokonanych na ludności południowego Wietnamu przez Wietkong... Remiemu szczególnie podobały się samoloty, czołgi i miotacze ognia.




Następnego dnia pozostajemy w temacie wojny wietnamskiej, wybieramy się ze zorganizowaną wycieczką do Tuneli Cu Chi, oddalonych o 60 kilometrów od Sajgonu. Ten system podziemnych galerii pozwalał przemieszczać się wietkongowi w sposób niekontrolowany między wioskami, służył za magazyny broni, przechowalnię ludzi, kuchnię, szpital i kryjówkę.

Najpierw obejrzeliśmy czarno-biały film propagandowy o okrucieństwach wojny, jakich dokonali w Wietnamie Amerykanie. W sali telewizyjnej była też mapa i makieta przedstawiająca schemat przykładowego tunelu. Potem wyszedł do nas pewien pan, przedstawił sie jako Mr Binh, powiedział, że ma 61 lat, jest weteranem wojennym i nienawidzi komunistów (sic!). W czasie wojny wietnamskiej, nazywanej w Wietnamie amerykańską, walczył przez 7 lat po stronie Południowego Wietnamu u boku Amerykanów. Po wojnie dostał się do "obozu reedukacyjnego", a potem wyjechał do Stanów, ale wrócił, bo Wietnam to jego kraj.


Potem nasz przewodnik oprowadził nas po terenie. Dość zabawny gość, co chwila wyciągał nam z kapelusza angdotki o życiu codziennym agentów wietkongu, choć potrafił też być dość brutalny w szeczegółach mnej śmiesznych.



Mieliśmy okazję zobaczyć zarazem kryjówke i punkt obserwacyjny agentów wietkongu - co zo wydaje się maluśką dziurą w ziemi, przykrytą deseczką bambusową, kryje wystarczająco miejsca dla dwóch osób.







Możemy sobie poskakać do woli po czołgach!



Nasz przewodnik przedstawił nam również zupełnie proste pułapki przygotowywane ręcznie przez wietkong, które nie miały za zadanie wroga zabić, tylko unieruchomić - by móc odebrać mu broń. Choć jak przyznał nasz przewodnik, agenci wietkongu autentycznie woleli ruskiego kałasznikowa, co strzela nawet pod wodą, niż ten, cytuję, "amerykański szajs" (M16).




Na sam koniec przeszliśmy przez ów tunel. Dla, w szczególności amerykańskich turystów (cytuję przewodnika "big american ass"), został on dwukrotnie poszerzony w stosunku do oryginału i znacznie podwyższony. Mimo to trzeba iść na kucka. Jest w nim dość duszno, wilgotno i gorąco.






Wyszliśmy spoceni jak króliki. Remi ze swoją klaustrofobią trochę panikował, ale przeżyliśmy, jak się okazało - większość grupy skorzystała z wcześniejszych wyjść ewakuacyjnych i byliśmy jednymi z nielicznych, którzy przeszli te, jedynie, sto metrów do końca. A co tu teraz wietkong, który pokonywał na przykład 5 km oryginalnymi, węższymi tunelami, aby dostać się do amerykańskiej bazy. Niesamowite, ile pracy, zdrowia i wytrzymałości musiało ich to kosztować.

Na pocieszenie dostaliśmy do spróbowania jedyne dostępne jedzenie w czasie wojny, tacę pełną...tapioki (manioku). Niektórzy grymasili, nam z Remim smakowało, nawet sobie wzięliśmy drugi raz :p



Powrót do Ho Chi Minh w korkach. Mała rundka po targowisku, tutaj to jest raj podróbek, wszystko co tylko chcesz. Dla Remiego podróbki RayBana za 10$ (swoje oryginalne zostawił w autobusie), dla obojga kilka fikuśnych t-shirtów... :)



A - Ho Chi Minh, Sajgon