Par pays

25 May 2012

Nie planowaliśmy pisać postu z ostatniego dnia w Montrealu, poniewaz w planach mielismy spacer po mieście (bez nastawienia "zwiedzanie tego lub tego") i spotkania ze znajomymi. Ale ponieważ dzień ostatecznie okazał się mocno wypełniony i przede wszystkim, interesująco zakończony, post ten ujży swoje życie.

Dzień poświęciliśmy na centrum. W związku z faktem, iż dwie ekstremalne części (wschód francuski i zachód angielski) dzielą miasto między siebie, centrum pozostaje ośrodkiem neutralnym gdzie spotykają się wszyscy.

Pospacerowaliśmy po kampusie Uniwesytetu McGilla (anglojęzyczna uczelnia, jedna z najlepszych na świecie). Część reprezentatywna przypomina mocno styl i architekturę uniwersytetów angielskich. Przed głównymi budynkami rozciąga się ogromny trawnik gdzie studenci pracują w grupach, jedzą lub zwyczajnie wypoczywają (na pięknym znowu dziś slońcu).




Odwiedziliśmy też dzielnice, w których znajdują się domy z wieżyczkami w stylu wiktoriańskim.


Swoją drogą, centrum miasta jest pomieszaniem różnych architektur - trudno znaleźć jakikolwiek ład w tym wszystkim. Montreal nie jest miastem o niezwykłym uroku ale jest praktyczne i czyste. Nie byłam tu nigdy zimą tak jak Remi, niemniej jednak uważam, że powinno się je zwiedzać w takiej pogodzie jaką mieliśmy my - gorące piękne słońce.








Jak już wspominałam, nie tylko dzięki warunkom atmosferycznym jest tu gorąco. W całej prowincji Quebecu studenci strajkują od trzech miesięcy, przedwczoraj protestanci obchodzili "urodziny" - sto dni, w czasie których dzień w dzień odbywają się kilkugodzinne manifestacje. Na samym początku przyczyną strajków była ustawa o podniesieniu o 75% kosztów czesnego. Natomiast prawdziwa przyczyna problemu leży gdzie indziej - w Quebecu od lat siedemdziesiątych koszty czesnego były zamrożone, nie tak jak w pozostałej części Kanady. Argumenty rządzących w Quebecu są takie, iż podniesienie kosztów dyplomu, zrewaloryzuje jego jakość. Ale, Quebec jest prowincją, w której podatki od dochodów są najwyższe w całej Kanadzie - teoretycznie więc, absolwent pracujący po zdobyciu dyplomu, odprowadzi więcej pieniędzy, niż jakby płacił za dyplom. Co ważne również, uniwersytety administrują się tu same - dyrekcja decyduje w jaki sposób utrzymać uczelnie, co niestety daje jej jednocześnie prawo do decydowania w kwestii wynagrodzenia (o być tu profesorem to dobra fucha, a dyrektorem uczelni to już w ogóle). Studenci burzą się więc nie tylko przeciwko podwyżkom, ale przeciwko złemu zarządzaniu. Do zeszłego tygodnia, manifestacje były liczebne ale spokojne. Tydzień temu, rząd przegłosował z dnia na dzień ustawę o zakazie zakrywania twarzy w czasie pochodu oraz o prawie użycia siły przeciwko strajkującym. I właśnie od tygodnia, manifestacje są coraz bardziej liczebne i aktywne (trwają do późnej nocy). "Prawo pały" - jak nazwano tę ostatnią ustawę wprowadzoną w życie z dnia na dzień - co przecież jest niezgodne z konstytucją - zezwala aresztować studentów. Dlatego dziś, manifestują również ci, którzy pierwotnie nie mieli żadnego zdania w kwestii podwyżek czesnego - chodzi im po prostu o złe funkcjonowanie demokracji - z dnia na dzień można przegłosować i wprowadzić różnego rodzaju prawa tyko dlatego że rząd nie jest w stanie zareagować na sytuacje, która wymyka jej się z rąk.

Piszemy o tym z Remim dlatego że uczestniczyliśmy wczoraj wieczorem w manifestacji. Po kolacji ze znajomymi - FX'em i jego dziewczyną Sarą (studentką ostatniego roku) dołączyliśmy się do pochodu. Szczerze, nigdy nie przeżyłam czegoś takiego. Kilkanaście tysięcy ludzi w różnym wieku (nie tylko studentów, ale dużo dorosłych) z flagami, czerwonymi kwadracikami materiału przypiętymi do piersi (na znak protestu), z garnkami, patelniami, drewnianymi łyżkami, gwizdkami…maszeruje hałasując co dzień od trzech miesięcy w spokoju (ok, zawsze znajdą się tacy żeby skorzystać z okazji i coś zrobić głupiego), skandując swoje oburzenie przeciwko rządzącym, którzy naginają prawo (ustawy specjalne są wprowadzane na czas określony, w związku z tym nie można się odwołać do Trybunału konstytucyjnego). Manifestacja jest pełna emocji, wypełnia człowieka uczucie solidarności, prawie wzruszenia. Na żywo wyglądało to mniej więcej tak (kliknąć w link).








Siedzimy w pociągu z Montrealu do Nowego Jorku i myślimy o wczorajszych chwilach, o wszystkich Quebekczykach, którzy są przeciwko takiej polityce, takiemu traktowaniu przez rządzących i jednoczymy się z nimi. Jeżeli te strajki trwają od tak dawna i wzbudzają takie publiczne zainteresowanie to chyba musi znaczyć, że coś nie gra, prawda? Mamy nadzieję, że sytuacja się ułoży oraz że studenci i rządzący porozumieją się.