Par pays

25 July 2013

Z Cartageny ruszamy w dalszą drogę wzdłuż karaibskiego wybrzeża Kolumbii. Trzeba powiedzieć, że w tej części kraju transport i drogi są naprawdę dobrze rozwinięte. Niecałe pięć godzin jazdy klimatyzowanym autobusem i jesteśmy na miejscu.

Przydomek Santa Marty, najstarszego miasta w Kolumbii (założonego w 1525 roku) to "perła Ameryki". Ciężko się nam trochę z tym tytułem do końca zgodzić. Cartagena błyszczy zdecydowanie bardziej kolonialną architekturą. Tu zabytki są w bardzo kiepskim stanie (a o dziurach w chodnikach nie wspominamy) i nowoczesny nie-styl przytłacza całkowicie to, co pozostało z dawnej światłości. Tu, w całkowitym zapomnieniu i samotności zakończył swój żywot wielki liberator krajów południowo-amerykańskich, Simon Bolivar. Ale tutaj również urodzili się najlepsi kolumbijscy piłkarze: Carlos Valderrama i Radamel Falcao.

Santa Marta jest położona u stóp masywu Sierra Nevada (część Andów), najbliższych linii brzegowej wysokich gór na świecie (wysokość maksymalna to 5775 m.n.p.m. położona jedynie 42 kilometry od morza). Górzyście teren schodzi aż do morza Karaibskiego: pagórkowate wybrzeże ciągnie się od Santa Marty, przez Tagangę, aż po Park Narodowy Tayrona, gdzie wybieramy się kilka dni później.

Zaraz po przyjeździe udajemy się do wypatrzonego wcześniej hostelu - masakra, co za ceny. Mieliśmy nadzieję, oddalając się od Cartageny, znaleźć trochę wytchnienia dla portfela, a tu guzik! Ale fakt, hostel jest piękny i w samym centrum starówki (mimo cen, polecamy La Brisa Loca).



W gorącym słoncu popołudnia wybieramy się na przechadzkę po mieście.




Santa Marta to jednak duże miasto, a naszym planem było uciec od zgiełku (i cen) Cartageny. Na ten problem istnieje rozwiązanie - Taganga. Mała miejscowość oddalona o kilka pagórków od Santa Marty, położona w pięknej, lazurowej zatoce. Panuje tu spokój i pewna sielskość.

Taganga znana jest jako miejsce, gdzie najtaniej na świecie można odbyć kurs nurkowania i zdobyć certyfikat PADI. Nie dla nas oczywiście: Remi ma bóle głowy jak schodzi kilka metrów pod wodę, a Natalia ma jeszcze nie do końca wyleczone zapalenie ucha z Tahiti. My w Tagandzie spędzimy więc kilka dni na leniuchowaniu: plaża, plaża, plaża, dobre dania z rybki popijane soczkami z marakui :D



Teraz, jeśli chodzi o plaże: najbliższa (trzy minuty od hotelu) znajduje się w samej Tagandze - jest ewidentnie przeludniona i nie do końca czysta. Wszyscy dookoła wspominają o odosobnionej i pięknej plaży Playa Grande, znajdującej się o pół godziny marszu od Tagangi (dwa wzgórza dalej). No to ruszamy!







Do Playa Grande ścieżka podąża wzdłuż wybrzeża, ale jak wspominaliśmy, stanowią je zazielenione wzgórza. Stroną pozytywną są widoki na Tagangę.




Jedyny (i to naprawdę duży) problem to śmieci. Południowi Amerykanie to straszne brudasy, flejtuchy i wstętne obrzydliwce. Nie mamy ochoty za każdym razem fotografować śmieci, ale gdzie się nie wybieramy, ścieżki zawsze po bokach wyglądają tak...


Ale pomijamy. Może im się nie wpaja czystości i miłości do Matki Natury od małego.
Docieramy do naszej pięknej, odizolowanej plaży.




Chyba zwyczajnie na Karaibach o tej porze roku o odizolowaniu należy zapomnieć. A plaża wcale nawet nie jest ładna.


Wieczory (i duszne popołudnia) spędzamy na terasie naszego hostelu. Rozwieszone hamaki zachęcają do ciągłego wypoczynku (nie odmawiamy).
Taganga jest miejscem idealnym na wypoczynek. Niektórzy twierdzą, że mało autentyczności w tej miejscowości (choć nie do końca rozumiemy czego szukają), nam się podoba. No może trochę poza wieczorami, kiedy mieszkańcy urządzają sobie dyskoteki. Nasza ulica jest dość spokojna i w sumie nie mielibyśmy wcale się na co skarżyć gdyby nie jedna sobotnia noc w czasie której do 5h nad ranem sąsiedzi bawili się na pełną parę. Uwierzcie, na tyle głośno, że nie zmrużyliśmy oka ani sekundy. I nawet dzwonienie na policję nic nie daje.




Te kilka dni odpoczynku to jeszcze nie koniec naszego pobytu na Karaibach kolumbijskich. Na koniec zostawiamy najlepsze: wyprawę do cudownego Parku Narodowego Tayrona.