Par pays

28 May 2013

Ważność naszej boliwijskiej wizy zbliża się ku końcowi wielkimi krokami. Zostalibyśmy tu spokojnie jeszcze kilka tygodni, ale musimy gnać do przodu. Jeszcze tyle miejsc do odwiedzenia (Peru, Ekwador, Kolumbia i Brazylia), a czas nam się kurczy. Zostały nam mniej niż trzy miesiące podróży!

Kierujemy się więc w stronę granicy, gdzie mieści się nasz ostatni przystanek w tym kraju. Ale jaki przystanek! Jezioro Titicaca! Największe jezioro wysokogórskie na Ziemi (8372 km², 190 km długości na 80 km szerokości), najwyżej położone jezioro żeglowne na świecie (3812 m.n.p.m.), które dzielą między siebie Boliwia i Peru.



Boliwia wciąż nie może przeboleć utraconego dostępu do morza. Zdaniem jej prezydenta, Evo Moralesa, przez to nie jest w stanie rozwijać się tak jak sąsiednie jej kraje. Wspominaliśmy też wcześniej o obchodzonym w ciągu roku narodowym święcie Dnia Morza :)
Ale jest nowość w tej sprawie: Boliwia oficjalnie skarży Chile w tej sprawie przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości w Hadze. 130 lat po przegranej Wojnie o Pacyfik. Czyli, że nigdy nie jest za późno.



Trzy godziny po wyjeździe z La Paz docieramy do miasteczka Copacabana (nie mylić z plażą w Rio). Jezioro jest przepiękne, promienie słońca odbijają się w jego tafli.





Pod wieczór wspinamy się na Cerro Calvario by stamtąd nacieszyć się widokiem na miasteczko Copacabana i jezioro Titicaca skąpane w świetle zachodzącego słońca.






Następnego dnia wczesnym rankiem opuszczamy stały ląd. Czeka nas dwu- i półgodzinna wycieczka statkiem przez wzburzone fale jeziora Titicaca, aż północnego krańca Wyspy Słońca (Isla de Sol).



Oto nasz kapitan. Poprzedniego dnia sprzedając nam bilety dumnie przedstawił się "Soy capitan". Copacabanę opuszczamy więc ze znaną wszystkim piosenką krążącą nam po głowie ;)


Docieramy do północnego krańca Wyspy Słońca, do miasteczka Cha'llapampa. A tu pełne zaskoczenie, wpadamy całkiem przypadkiem na lokalne święto patronalne. Mieszkańcy w odświętnych strojach tańczą (kobiety wirują) w rytm muzyki przygrywanej przez orkiestrę dętą. Wzrokiem pożeramy ten autentyczny, odświętny element życia tubylców, wreszcie coś, nie "na pokaz" dla turystów.




Ale mieszkańców zostawiamy w spokoju. Wyruszamy na ścieżkę prowadzącą do kompleksu archeologicznego Chincana. Jesteśmy pod ogromnym wrażeniem krajobrazu, który rozpościera się przed naszymi oczami...






Nie wiemy jak Wy, ale my zdecydowanie nie tak wyobrażaliśmy sobie Jezioro Tititcaca. Ta oszałamiająca niebieskość wody!







Nie jest jakoś specjalnie gorąco, ale słońce daje naprawdę popalić. Wyobraźcie sobie, że pomimo kilku warstw kremu z filtrem (50) nałożonych w ciągu dnia, skończymy z poparzeniami! Jak widzicie, nazwa wyspy nie bierze się z niczego :)

Pierwsi mieszkańcy znali ją pod innym mianem: "Titi Khar'ka", co oznacza Skałę Pumy. Jak się domyślacie to od niej wzięła nazwa, którą dziś nosi jezioro. Skała Pumy, położona w północnej części Wyspy Słońca, stanowi jedno z najważniejszych miejsc w kosmogonii Indian Ajmara i Keczua (i niegdyś Inków, którzy podbili te plemiona na czas trwania ich imperium). To tu powstał świat. To tu narodził się biały bóg Wirakocza (stworzyciel świata) i jego syn Inti (bóg słońca). Na sąsiedniej wyspie narodziła się jego siostra i zarazem żona, Mama Quilla (bogini księżyca). Jezioro Tititcaca i jego wyspy stanowią centrum wszechświata w najstarszych wierzeniach tutejszych Indian, to święte miejsca.

Wyspy Słońca (Isla del Sol) i Księżyca (Isla de la Luna) stanowią również mityczną kolebkę kultury Inków. Tu bowiem według legendy, z rodziców bogów narodził Manco Capac, pierwszy władca i założyciel dynastii królewskiej.



Są takie miejsca na Ziemi, którym nie potrzeba wielu słów komentarza...




Docieramy do ceremionialnego stołu Inków. Tu prawdopodobnie składano ofiary z ludzi i zwierząt. Według Lonely Planet, dziś ze stołu korzystają turyści. W porze obiadowej.
Nie ma jak szacunek dla świętych miejsc...




W Pałacu znajduje się źródełko (woda podobno ma właściwości oczyszczające), a zaraz obok wspomniana wcześniej Skała Pumy. To stąd Słońce wzeszło na firnament. Są nawet ślady jego stóp! Naprawdę!


Ale ruszamy w dalszą drogę. Plan jest taki, by przejść wyspę wzdłuż, do położonego na południowym krańcu miasteczka Yumani, gdzie planujemy spędzić noc.








Nie ma samochodów, nie ma ulic, nie ma tablic informacyjnych. W związku z tym, by znaleźć zarezerwowany przez nas hotel (źle zaznaczony na mapie w Lonely Planet) musieliśmy popytać mieszkańców. A że mieszkańców nie spotkaliśmy wielu (bo wszyscy imprezują na północy wyspy), do przebytych już kilometrów dodaliśmy sobie dwugodzinny spacerek zupełnie nie po drodze...

Wreszcie docieramy na miejsce. Warto było szukać!





Korzystamy z okazji by skosztować lokalnego specjału: mikiży czyli pstrąga tęczowego (sic!). Wyobraźcie sobie, że siedemdziesiąt lat temu rozpoczęto hodowlę tego łososiowatego rodem z Ameryki Północnej w jeziorze Titicaca, by "zwiększyć spożycie białka u ludności lokalnej". Oczywiście przedsięwzięcie okazało się totalnym fiaskiem z punktu widzenia ekologicznego: totalnie zaburzona zostało równowaga ekosystemu, większość endemicznych gatunków ryb po prostu wyginęła. Ale co się stało, się nie odstanie - smażona mikiża z cytrynką dobra jest.

Następnego dnia udajemy się na południowy cypel wyspy. Tu też mieszczą się ruiny pałacu Inków... ale potrzeba dużo wyobraźni, by dostrzec cokolwiek.





W drodze powrotnej do miasteczka Yumani, spotykamy mieszkańców i ich pupili.





Kierujemy się w stronę portu. Wciąż jeszcze, jak pierwszego dnia, zadziwia nas piękno jeziora Titicaca i malownicza architektura Wyspy Słońca.






Powrót statkiem do Copacabany będzie krótszy od rejsu w pierwszą stronę. Tym lepiej, bo to nasz ostatni dzień w Boliwii. Zezwolenie na trzydziestodniowy pobyt kończy się nazajutrz.
W prezencie na pożegnanie, dostajemy przepiękny zachód słońca.


To był cudowny, boliwijski miesiąc. Zawsze piszemy, że szkoda nam opuścić ten czy inny kraj, ale tym razem jesteśmy naprawdę przygnębieni końcem. Nawet opóźnienia w transporcie przez blokady i inne perypetie teraz bardziej nas śmieszą, wspominamy je wręcz z nostalgią. Boliwijczyków i używanych przez nich zdrobnień (sopita, ahorita i ratito...) na pewno będzie nam brakować, a pięknu tutejszych krajobrazów ciężko będzie dorównać.

A teraz ster na Peru, kurs na Machu Picchu i cała naprzód!